ლალი ღო­ღე­ლი­ა­ნი ტექ­ნი­კუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სო­რია, მი­ნი­ჭე­ბუ­ლი აქვს ემე­რი­ტუ­სი პრო­ფე­სო­რის სა­პა­ტიო წო­დე­ბა. დღე­საც აქ­ტი­უ­რად მუ­შა­ობს - პრო­ფე­სორ-მას­წავ­ლე­ბელ­თა და­ხე­ლოვ­ნე­ბის ცენ­ტრში სხვა­დას­ხვა უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პე­და­გო­გებს კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის ამაღ­ლე­ბა­ში ეხ­მა­რე­ბა და ტრე­ნინ­გებს უტა­რებს. ბევ­რს მოგ­ზა­უ­რობს, რად­გან სა­ერ­თა­შო­რი­სო პრო­ექ­ტე­ბის კო­ორ­დი­ნა­ტო­რია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თბი­ლის­ში ცხოვ­რობს და საქ­მი­ა­ნობს, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­გა­რე­ჯოს რა­ი­ო­ნის სო­ფელ თოხ­ლი­ა­ურ­ში ოჯახ­თან ერ­თად სა­კუ­თა­რი ეზო-კა­რის ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე ულა­მა­ზე­სი ბაღი გა­ა­შე­ნა.

- ჩემი 42 წლის ბაღი მუდ­მი­ვად მო­ი­თხოვს ზრუნ­ვას, რად­გან ცო­ცხა­ლი ორ­გა­ნიზ­მია და რო­გორც ადა­მი­ანს სჭირ­დე­ბა გან­ვი­თა­რე­ბა, ასე­ვე სჭირ­დე­ბა ბაღს. უნდა იყოს თა­ნა­მედ­რო­ვე, მაგ­რამ ძვე­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბიც შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბუ­ლი ჰქონ­დეს.

- თბი­ლი­სე­ლი ოჯა­ხი კა­ხეთ­ში მოხ­ვდით...

- თოხ­ლი­ა­უ­რი თა­ვად ჩერ­ქე­ზიშ­ვი­ლე­ბის სო­ფე­ლია, ამ გვა­რის ერთ-ერთი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი - ოთარ ჩერ­ქე­ზიშ­ვი­ლი მა­მი­და­ჩე­მის მე­უღ­ლე იყო, ინ­ჟი­ნერ-მშე­ნე­ბე­ლი, ღირ­სე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი და თა­ვი­სი სოფ­ლის მოტრფი­ა­ლე. მან გვირ­ჩია აქ სახ­ლის შე­ძე­ნა 42 წლის წინ. პა­ტა­რა სახ­ლი იყო, მა­შინ­დე­ლი სტან­დარ­ტე­ბით არ შე­იძ­ლე­ბო­და დიდი სახ­ლი გქო­ნო­და. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ეზო-კარს რა­ღა­ცებს ვა­მა­ტებ­დით. ახლა ნაკ­ვე­თი 2200 კვმ-ია. გზის გა­დაღ­მა კი­დევ გვაქვს ეზოს გაგ­რძე­ლე­ბა, რო­მე­ლიც ამა­ვე ბა­ღის დიდი ფრაგ­მენ­ტია და იქაც ამ­დე­ნი­ვე ფარ­თო­ბია. თუმ­ცა იმ პა­ტა­რა ეზო­ში გავ­ზარ­დეთ შვი­ლე­ბი და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი.

- აგ­რო­ტუ­რიზ­მი­თაც ხართ და­კა­ვე­ბუ­ლი...

- ჩემი ორი­ვე ვა­ჟიშ­ვი­ლი აგ­რო­ტუ­რიზ­მით და­ინ­ტე­რეს­და. ორი წე­ლია აგ­რო­ტუ­რის­ტუ­ლი ცენ­ტრი შევ­ქმე­ნით. ბი­ჭებ­მა პირ­ველ სარ­თულ­ზე გა­ა­კე­თეს მა­რა­ნი, სა­დე­გუს­ტა­ციო დარ­ბა­ზი, ბაღი კი ამ ყვე­ლა­ფერს კარგ კომ­პო­ნენ­ტად ახ­ლავს. ღია სივ­რცეა და ბევრ ად­გი­ლას შე­იძ­ლე­ბა დაჯ­დო­მა. არის გა­და­ხუ­რუ­ლი ად­გი­ლე­ბიც, მათ შო­რის სუ­რო­თი, ხე­ივ­ნე­ბი, სა­დაც შე­იძ­ლე­ბა მა­გი­დის გაშ­ლაც. სახ­ლი მრა­ვალ­ფუნ­ქცი­უ­რი გახ­და.

- თქვენს ბაღ­ში ბევ­რი სიმწვა­ნეა.

- და­ახ­ლო­ე­ბით 30 წლის წინ ტყი­დან ბევ­რი სურო ჩა­მო­ვი­ტა­ნე და შე­მო­ვავ­ლე ყვე­ლა­ფერს - ღო­ბე­ებს, ხე­ებს. ზამ­თარ-ზა­ფხულ მწვა­ნედ არის შე­მო­სი­ლი. არის სუ­როს ხე­ივ­ნე­ბი, თა­ღე­ბი, ქვე­ბი, ფი­გუ­რე­ბი, მა­გა­ლი­თად, გვყავს სუ­როს სპი­ლო და ბევ­რი ასე­თი რამ. დიდ შრო­მას მო­ი­თხოვს, გაკ­რე­ჭა, მოვ­ლა სჭირ­დე­ბა...

- ყვე­ლა­ფერ­ში თა­ვად ხართ ჩარ­თუ­ლი?

- ჩარ­თუ­ლი ნამ­დვი­ლად ვარ, ოღონდ ფი­ზი­კუ­რად ვე­ღარ ვა­კე­თებ, მე­ბა­ღე გვეხ­მა­რე­ბა, თუმ­ცა ამ საქ­მე­ში ოჯა­ხი (რძლე­ბი, შვი­ლე­ბი) მთლი­ა­ნად მო­ნა­წი­ლე­ობს. ამ სიმწვა­ნე­ში ნე­ბის­მი­ე­რი ყვა­ვი­ლის შე­ტა­ნა სე­ზო­ნის მი­ხედ­ვით ამარ­თლებს... ჩვენ არა გვაქვს ბაღი, სა­დაც მცე­ნა­რე­ე­ბი გე­ო­მეტ­რი­უ­ლად უნდა გა­იკ­რი­ჭოს. ვცდი­ლობთ, ბუ­ნებ­რი­ვი ლან­დშაფ­ტი იყოს. ბაღ­ში ორი ას­წლო­ვა­ნი ავ­ღა­ნუ­რი კე­და­რია, მათ ბაღი სი­მაღ­ლე­ში "მიჰ­ყავთ". გვაქვს კაკ­ლე­ბი და 40-წლი­ა­ნი ვერ­ცხლის­ფე­რი დიდი ნაძ­ვე­ბი. ამ ხე­ებს ბაღი ვერ­ტი­კალ­ზე აჰ­ყავს, მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბას ქმნის. ვამ­ბობ, ნაძ­ვე­ბი თეთ­რი სახ­ლის ეზო­ში მო­ვი­პა­რე-მეთ­ქი.

- დაც­ვას რო­გორ გა­და­ურ­ჩით?

- გირ­ჩე­ბი რომ ცვი­ვა, იქი­დან პა­ტარ-პა­ტა­რა ნერ­გე­ბი ამო­დის და ხალ­ხს სა­მახ­სოვ­როდ წა­მო­ღე­ბა შე­უძ­ლია...

- კი არ მო­გი­პა­რავთ, წა­მო­გი­ღი­ათ.

- კი, მაგ­რამ ამ­ბო­ბენ, რომ მო­პა­რუ­ლი მცე­ნა­რე კარ­გად ხა­რობს. ასე უფრო ამი­ტომ ვამ­ბობ. მოკ­ლედ, იმ ორი ნერ­გის­გან ახლა ორი დიდი ნაძ­ვი გვაქვს.ვარ­დი ბევ­რნა­ი­რია. უპი­რა­ტე­სო­ბას სოფ­ლის ეზო­ებ­ში გაზ­რდილ ვარ­დებს ვა­ნი­ჭებ და არა ხე­ლოვ­ნუ­რად გა­მოყ­ვა­ნილს. ისე­თებს, კა­ხურ ეზო­ებ­ში რომ აქვთ. მეც მაქვს ვარ­დე­ბი, რომ­ლე­ბიც თოხ­ლი­ა­უ­რის ეზო­ებ­ში ტრა­დი­ცი­უ­ლად იზ­რდე­ბა - სა­მუ­რა­ბე, ხა­ვერ­დო­ვა­ნი, ხვი­ა­რა. ისი­ნი ხე­ებ­სა და ღო­ბე­ებ­ზეა შე­ფე­ნი­ლი. ჰიბ­რი­დე­ბი­სა და ახა­ლი, მო­დუ­რი ვარ­დე­ბის შეგ­რო­ვე­ბას არ მივ­დევ. ესეც ჩვე­ნი ბა­ღის სპე­ცი­ფი­კაა. განაგრძეთ კითხვა