მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ეკა მჟა­ვა­ნა­ძე ჩვენ­ში ცნო­ბი­ლი კას­ტინგ-მე­ნე­ჯე­რია. მის გა­რე­შე სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი­ნოს თით­ქმის არა­ვინ იღებს. ქალ­ბა­ტონ­მა ეკამ ზუს­ტად იცის, მსა­ხი­ო­ბე­ბის როლ­ზე შერ­ჩე­ვა. ამ საქ­მის უკვე 18-წლი­ა­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა აქვს, თუმ­ცა მა­სობ­რი­ვად მა­ინც პო­პუ­ლა­რუ­ლი სე­რი­ა­ლი­დან „ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი“ იც­ნო­ბენ. ამ პრო­ექ­ტის წარ­მა­ტე­ბა­ში უდი­დე­სი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის. 

ეკა მჟავანაძე:

- დე­დუ­ლეთ­ში, სა­მეგ­რე­ლო­ში ეზო-კარი ოჯახ­თან ერ­თად აა­ბაღ­ნა­რეთ. ამა­ზე ჩვენ ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ვი­სა­უბ­რეთ კი­დეც. ახლა ამ კუ­თხით რა ხდე­ბა?

- ბაღ­ნა­რის კი­დევ უფრო სრულ­ყო­ფა გრძელ­დე­ბა. არ ვჩერ­დე­ბით. ვა­ლა­მა­ზებ და გა­ვა­ლა­მა­ზებ. სო­ფელ ხა­ბუ­მე­ში (ჩხო­რო­წყუს მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტი) არის ჩემი სა­მო­თხე, სა­დაც თავს ყვე­ლა­ზე კარ­გად ვგრძნობ. გა­ზა­ფხულს მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლო­დე­ბი ხოლ­მე, რომ ჩა­ვი­დე. ფან­ჩა­ტურს ვე­ძა­ხით, მაგ­რამ რა­ღაც მშვე­ნი­ე­რი მო­სას­ვე­ნე­ბე­ლი ად­გი­ლი გა­ვა­კე­თეთ... სა­ხელ­მწი­ფო პროგ­რა­მით მოც­ვი რომ დავრგეთ, შარ­შან მო­სა­ვა­ლი უკვე ავი­ღეთ. წელ­საც ას­ხია და შე­დე­გებს ვე­ლო­დე­ბით. ახლა პირ­ვე­ლად დავ­სვი კრუ­ხი, ძა­ლი­ან და­მა­ინ­ტე­რე­სა, ვნა­ხოთ, აქე­დან რა გა­მო­ვა. მი­თხრეს, 18 დღე­ში გა­მო­ჩე­კავ­სო... ვნა­ხოთ. მოკ­ლედ, ვაქ­ტი­უ­რობთ.


- ვიცი, რომ თბი­ლის­ში, ვე­რა­ზე, თბი­ლი­სურ ეზო­ში გა­ი­ზარ­დეთ... რო­გო­რი იყო ის ეზო, გა­ვა­ცო­ცხლოთ...

- ბარ­ნო­ვი­სა და ბე­ლინ­სკის (ახლა უკვე ჭო­ვე­ლი­ძე) კუ­თხე­ში, 35 ნო­მერ­ში ვცხოვ­რობ­დი. რომ ვუ­ყუ­რებ, სუ­ლაც არ არის დიდი, მაგ­რამ მა­შინ დი­დად მეჩ­ვე­ნე­ბო­და. ბავ­შვებს სარ­ბე­ნი გვქონ­და, ას­ფალ­ტი იყო და­გე­ბუ­ლი და სხვა­დას­ხვა თა­მა­შებ­ში ეს ხელს გვი­წყობ­და. კლა­სო­ბა­ნა მიყ­ვარ­და, კი­დევ ბევ­რი თა­მა­შით ვერ­თო­ბო­დით. ერთი გოგო ვი­ყა­ვი, და­ნარ­ჩე­ნი - ბი­ჭე­ბი. თა­მაშს რომ ვი­წყებ­დი, პირ­ვე­ლი ვარ, და­ვი­ძა­ხებ­დი, ვე­რა­ვინ მას­წრებ­და... კარ­გად მახ­სოვს მე­ზო­ბელ­მა თა­ვის გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლი „კა­ლას­კი­ა­ნი“ მო­ტო­ციკ­ლი ერთ ად­გი­ლას რომ და­ა­ყე­ნა, სა­დაც 2 წელი იდგა. ის მო­ტო­ციკ­ლი ჩვენ­თვის იყო ცხე­ნიც, მან­ქა­ნაც და ყვე­ლა­ფე­რი. მას­ზე ფილ­მე­ბი­დან ეპი­ზო­დებს გან­ვა­სა­ხი­ე­რებ­დით, კონ­ცერ­ტებს, სპექ­ტაკ­ლებს ვმარ­თავ­დით. სა­რე­ცხის თო­კებ­ზე ფარ­დას, ან ზე­წარს ვა­ფა­რებ­დით, ხალ­ხს გვერ­დით ეზო­და­ნაც ვე­პა­ტი­ჟე­ბო­დით, მო­საწ­ვე­ვებს ფე­რა­დი ფან­ქრე­ბით ვა­ფორ­მებ­დით და იქვე იყოს ფა­სიც - 10 კა­პი­კი.

სპექ­ტაკ­ლის მერე იმ შეგ­რო­ვი­ლი ფუ­ლით ბაქ­რა­ძის ქუ­ჩი­დან, გემ­რი­ე­ლი მზე­სუმ­ზი­რა მოგვქონ­და. ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი ეზო იყო… მე­ო­რე სარ­თულ­ზე ვცხოვ­რობ­დით, ხის ია­ტა­კი იყო, აი­ვან­ზე, ხან ვისი ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მლით და­ვა­კა­კუ­ნებ­დი, ხან - ვისი. ძი­რი­თა­დად უფ­რო­სი დე­ბის და დე­დის. მერე ქვე­და სარ­თუ­ლი­დან იყო ამო­ძა­ხე­ბა, - გა­ი­ხა­დე, თავი აგვტკივ­და. ვიც­ვამ­დი დე­დის სა­მოს­საც, გარ­და­სახ­ვა სულ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. სარ­კეს­თან ვი­დე­ქი ხოლ­მე. ერთხელ თე­ატ­რა­ლუ­რი გრი­მი მა­ჩუ­ქეს და იმით ვი­თხაპ­ნე­ბო­დი... ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი მა­ინც სხვა­ნა­ი­რი იყო. იყო სი­ცი­ლი, წყე­ნა, ჩხუ­ბიც, მერე იმ საქ­მე­ე­ბის გარ­ჩე­ვა. იყ­ვნენ ჩა­კე­ტი­ლი მე­ზობ­ლე­ბიც... დედა ექი­მი რომ იყო, და­სახ­მა­რებ­ლად ხან ვინ ეძახ­და, ხან ვინ. ბე­ბი­ას სამ­ზა­რე­უ­ლო ჰქონ­და ჩა­ბა­რე­ბუ­ლი და მისი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბის სურ­ნე­ლი ეზო­ში ტრი­ა­ლებ­და... უგემ­რი­ე­ლე­სი კერ­ძე­ბის, ნამ­ცხვრე­ბის გა­კე­თე­ბა იცო­და, ფან­ტას­ტი­კუ­რი მე­ო­ჯა­ხე იყო... ეზოს სა­ინ­ტე­რე­სო ხალ­ხიც სტუმ­რობ­და, მათ შო­რის, ქარ­თლოს კას­რა­ძე, საშა და­დეშ­ქე­ლი­ა­ნი. ფე­რა­დი ბავ­შვო­ბა მქონ­და, ასე­თი­ვე ეზო. ახლა, სიზ­მრებ­საც რომ ვნა­ხუ­ლობ, სულ იქ ვარ.