სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნია, ყო­ველ­თვის ახერ­ხებს, რომ მის გარ­შე­მო ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი გა­ა­ხა­როს, ყვე­ლას და­დე­ბი­თი მუხ­ტი გა­დას­დოს და თუნ­დაც თა­ვის ბი­ნა­ში სა­ა­ხალ­წლო დღე­სას­წა­უ­ლი მო­უ­წყოს, აი, ისე­თი, რაც უკვე მე­რამ­დე­ნე ახა­ლი წე­ლია, მის სახ­ლში მხვდე­ბა და სან­ტა კლა­უ­სის სო­ფელს მა­გო­ნებს. ეს რომ გა­ა­კე­თო, გან­სა­კუთ­რე­ბით უნდა გიყ­ვარ­დეს ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი და, ალ­ბათ, ბავ­შვი­ვით უნდა გჯე­რო­დეს ახა­ლი წლის ჯა­დოს­ნუ­რო­ბის.
ამ სი­ლა­მა­ზის შე­მოქ­მე­დი - წლე­ვან­დე­ლი იუ­ბი­ლა­რის - სა­ქარ­თვე­ლოს ტე­ლე­ვი­ზი­ის პირ­ვე­ლი არ­ხის სახე და დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში მისი დიქ­ტო­რი და გა­და­ცე­მე­ბის წამ­ყვა­ნი ქეთი მი­თა­იშ­ვი­ლია, რო­მე­ლიც წლე­ბია, ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს და შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად, ში­გა­და­შიგ ახერ­ხებს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მოს­ვლას. ამ­ჯე­რად, ცო­ტა­თი და­უგ­ვი­ან­და, თუმ­ცა, სა­ა­ხალ­წლო ტრა­დი­ცია არ და­არ­ღვია და სწო­რედ ამ პე­რი­ოდ­ში გვეს­ტუმ­რა. მას­თან შინ მი­სულს, კი­დევ უფრო ლა­მა­ზი და ჯა­დოს­ნუ­რი სა­ა­ხალ­წლო დღე­სას­წა­უ­ლი დამ­ხვდა. გულ­წრფე­ლად მიკ­ვირს, რო­გორ ახერ­ხებს ქეთი ამ თვა­ლის­მომჭრე­ლი სი­ლა­მა­ზის შექ­მნას.

ქეთი მი­თა­იშ­ვი­ლი:

- ვა­ხერ­ხებ კი? ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ბუ­ტა­ფო­რი­აა, რად­გან, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, მა­ინც ასე გა­მო­დის, ძი­რი­თა­დი ფა­სე­უ­ლო­ბა ხომ მა­ინც სხვაა, მაგ­რამ... ამა­საც, ხომ თა­ვი­სი დატ­ვირ­თვა აქვს - სი­ლა­მა­ზეა, ეს­თე­ტი­კაა! გა­მო­გი­ტყდე­ბი და, წელს იყო პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა, რო­დე­საც მიძ­ნელ­დე­ბო­და ამის გა­კე­თე­ბა. ფი­ზი­კუ­რად ვერ ვი­ყა­ვი კარ­გად და რომ და­ვი­წყე ყვე­ლაფ­რის გა­მო­ლა­გე­ბა, ვი­ნა­ნე, მაგ­რამ... უკვე გვი­ა­ნი იყო. მერე ამას და­ვუ­პი­რის­პი­რე, - ღმერ­თო, ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის გარ­და, კი­დევ რამ­დე­ნი ბავ­შვი გა­ი­ხა­რებს ამის ნახ­ვით-მეთ­ქი. ბავ­შვე­ბი კი არა, დი­დე­ბი ვხა­რობთ. თუნ­დაც შენ, რამ­დენ ფო­ტო­სე­სი­ას აწყობ ხოლ­მე. რამ­დენ ახ­ლო­ბელს ვუ­თხა­რი, მო­იყ­ვა­ნეთ ბავ­შვე­ბი და გა­და­უ­ღეთ ფო­ტო­ე­ბი-მეთ­ქი.
ბევ­რი რამ, რა­საც ხე­დავ, ე.წ. გა­რე­სე­ილ­ზე მაქვს შე­ძე­ნი­ლი - ოჯა­ხე­ბი სა­ხოვ­რე­ბელს რომ იც­ვლი­ან ან ვი­ღაც გარ­და­იც­ვლე­ბა, ყვე­ლა­ფერს გა­ცი­ლე­ბით ია­ფად ჰყი­დი­ან ხოლ­მე. მა­გა­ლი­თად, ეს პა­ტა­რა, ლა­მა­ზი ნაძ­ვის ხე კა­პი­კებ­ში ვი­ყი­დე, ასე, 70-80 წლის იქ­ნე­ბა. მერე უცებ ცრემ­ლი მო­მად­გა, ჩავ­ფიქ­რდი, ვთქვათ, მე ვი­ღა­ცის ოჯა­ხი­დან მერ­გო და ოკე­ა­ნის გა­დაღ­მი­დან ჩემს ოჯახ­ში მოხ­ვდა, ცას ხომ არ გა­მო­ვე­კე­რე­ბი და, ჩემს შემ­დეგ, ნე­ტავ, ვის­თან მოხ­ვდე­ბა-მეთ­ქი? რა­ღაც მო­მენ­ტში გუ­ლიც ჩა­მე­წუ­რა... მა­ღალ­ფარ­დო­ვან სი­ტყვე­ბად ნუ ჩა­მით­ვლის ვინ­მე, მაგ­რამ... ეს ყვე­ლა­ფე­რი ღი­რე­ბუ­ლია მა­შინ, რო­დე­საც იცი, რომ შენი ქვე­ყა­ნაც დამ­შვი­დე­ბუ­ლია. თით­ქოს, ამი­სიც გე­რი­დე­ბა, ადა­მი­ა­ნებს შიათ, სწყუ­რი­ათ და შენ კი­დევ ასეთ რა­მეს აწყობ, მაგ­რამ... ბავ­შვებს, ჩემს შვი­ლიშ­ვი­ლებს ამას ხომ ვერ ავუხ­სნი? ომის დროს თე­ატ­რა­ლუ­რი წარ­მოდ­გე­ნე­ბიც კი არ გა­უ­ჩე­რე­ბი­ათ, ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის სტი­მუ­ლი რომ მი­ე­ცათ, ეს­თე­ტი­კუ­რი სი­ა­მოვ­ნე­ბაც ხომ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, სულს სჭირ­დე­ბა!

- კარ­გია, რომ ტრა­დი­ცი­ას არ უღა­ლა­ტე და მა­ინც სა­ა­ხალ­წლო პე­რი­ოდს და­ამ­თხვიე ჩა­მოს­ვლა.
- რო­გორც შენ არ უღა­ლა­ტე ტრა­დი­ცი­ას და სა­ა­ხალ­წლოდ მეს­ტუმ­რე. ახ­ლა­ხან ჩვე­ნი 5 წლის წი­ნან­დე­ლი სა­ა­ხალ­წლო შეხ­ვედ­რის ფო­ტო­ებს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი და ნოს­ტალ­გია მო­მე­ძა­ლა. ზო­გა­დად, ცო­ტა­თი სევ­დის მომ­გვრე­ლი­ცაა ეს პე­რი­ო­დი ყვე­ლას­თვის და ყვე­ლაფ­რის­თვის, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ პან­დე­მი­ამ ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი დაგ­ვა­კარ­გვი­ნა, თუნ­დაც - ჩემი კო­ლე­გე­ბი­დან. სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლე­ბის აქ­ტი­უ­რი მომ­ხმა­რე­ბე­ლი არ ვარ და თე­მურ ჩხიკ­ვა­ძის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა არც გა­მი­გია. ჩემს აქ ყოფ­ნას კი და­ემ­თხვა ჩემი მალ­ხაზ გე­ლაშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა. ისე­თი ტკი­ვი­ლია ეს და იმ­დე­ნად სევ­დის მომ­გვრე­ლი, რომ თით­ქოს სი­ხა­რუ­ლი­სა და ხა­ლი­სის შეგ­რძნე­ბა დავ­კარ­გეთ.
თი­თო­ე­ულ ადა­მი­ანს სა­კუ­თა­რი ნა­ჭუ­ჭი გვაქვს - ზოგი ჩა­კე­ტი­ლი ვართ, ზოგი გახ­სნი­ლი, ზო­გიც - ზედ­მე­ტად გახ­სნი­ლი, ზო­გიც - აგ­რე­სი­უ­ლი... ეს უკა­ნას­კნე­ლი გან­სა­კუთ­რე­ბით მძი­მეა. ხან­და­ხან ვფიქ­რობ, რა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვცხოვ­რობ­დი და ტე­ლე­ვი­ზი­ის დიქ­ტო­რი ვი­ყა­ვი, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბი არ იყო. ალ­ბათ, გუ­ლის შე­ტე­ვა მექ­ნე­ბო­და, იმ­დენ აგ­რე­სი­ას, იმ­დენ ღვარ­ძლს ბოღ­მას ვხე­დავ, რომ... ფაქ­ტობ­რი­ვად, ყვე­ლა­ფე­რი აგე­ბუ­ლი არის "ლა­ი­ქებ­სა“ და "დის­ლა­ი­ქებ­ზე“. ამას რომ მი­ვაქ­ციე ყუ­რა­დღე­ბა, ისე გავ­ღი­ზი­ან­დი, რომ... წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ადა­მი­ა­ნი გარ­და­იც­ვლე­ბა და ვი­ღაც რომ და­წერს, ნა­თე­ლი და­ად­გე­სო ან გა­ბედ­ნი­ერ­დე­ბა ვი­ღაც და ულო­ცა­ვენ, გამ­რავ­ლე­ბას უსურ­ვე­ბენ, ორი­ვე შემ­თხვე­ვა­ში გა­მოჩ­ნდე­ბი­ან ისე­თე­ბი, ვინც იმ­დენ სა­ში­ნე­ლე­ბას და­წე­რენ, გული გა­გი­ჩერ­დე­ბა. თუნ­დაც ცუდს ფიქ­რობ­დე, ხომ შე­იძ­ლე­ბა, სულ არა­ფე­რი და­წე­რო?! ამი­ტომ მგვრის ამ­გვა­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი სევ­დას. ყო­ველ­თვის გა­მო­უს­წო­რე­ბელ ოპ­ტი­მის­ტად მი­მაჩ­ნდა თავი და ახლა თით­ქოს ძა­ლი­ან მი­წი­ე­რი გავ­ხდი, ალ­ბათ, ჩემი ში­ნა­გა­ნი მდგო­მა­რე­ო­ბის ბრა­ლი­ცაა.

ქეთი მითაიშვილის „ოქროსფერი სახლი“ ეგვიპტურ-ამერიკული ნივთებით


- ამე­რი­კი­დან და­ნა­ხუ­ლი სა­ქარ­თვე­ლო რო­გო­რია შენ­თვის, მით უფრო, ამ ბო­ლოს ძა­ლი­ან რომ გა­გი­ხან­გრძლივ­და იქ ყოფ­ნა?
- რა უნდა და­ვი­ნა­ხო, რო­დე­საც იქაც და აქაც ერთი მთლი­ა­ნო­ბით ვცხოვ­რობ, რა­საც უპირ­ვე­ლე­სად, ჩემი მიწა-წყა­ლი, ჩემი ოჯა­ხი, ჩემი ხალ­ხი და ჩემი სა­მე­გობ­რო ჰქვია. ჩემ­თვის სა­ქარ­თვე­ლო ყვე­ლა­ფერ­თან და ყვე­ლას­თან არის შე­სის­ხლხორ­ცე­ბუ­ლი და ამი­ტომ დი­დად არც არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა. ყოფა-ცხოვ­რე­ბა შე­იც­ვა­ლა, მაგ­რამ ისიც ვთქვათ, რომ და­დე­ბი­თი და უარ­ყო­ფი­თი ყო­ველ­თვის იყო და არის. შე­იძ­ლე­ბა ახლა ყვე­ლა­ფე­რი გან­სა­კუთ­რე­ბით გამ­ძაფ­რე­ბუ­ლია, ყვე­ლა ას­პექ­ტში, მაგ­რამ ჩემ­თვის იმი­ტომ არ შეც­ვლი­ლა, რომ ჩემ გარ­შე­მო მყო­ფი ხალ­ხი - თქვენ არ შეც­ვლილ­ხართ. ყო­ველ­თვის ასე იყო და არის და ვიცი, რომ ყო­ველ­თვის იმ სით­ბო­თი შევ­ხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს, რაც გვქონ­და. გა­სა­გე­ბია, რომ წლე­ბი გა­დის, ასა­კი გვე­მა­ტე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა ჯან­მრთე­ლო­ბას ძვე­ლე­ბუ­რი აღარ გვაქვს, ვი­ღა­ცას მე­ტად გა­უ­ჭირ­და, მაგ­რამ ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი არ იც­ვლე­ბა. თო­რემ გა­რე­მო რო­გორ არ შე­იც­ვა­ლა. ადრე ვერც წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, თბი­ლის­ში სა­მა­თხოვ­როდ ხელ­გაწ­ვდილ ბავ­შვებს თუ და­ვი­ნა­ხავ­დი... აბა, რა უნდა და­ვი­ნა­ხო იქი­დან იმის გარ­და, რომ გული მე­წუ­რე­ბა, მტკი­ვა ამ­დენ და­ვი­და­რა­ბა­ში, არე­უ­ლო­ბა­ში, ერ­თმა­ნე­თის ლან­ძღვა-გი­ნე­ბა­ში, გა­უ­ტან­ლო­ბა­ში... ცოტა მეტი ადა­მი­ა­ნუ­რი სით­ბო და რო­გორც ერთ ლექსშია, ცოტა ნიჭი რომ მოგ­ვცა ერ­თმა­ნე­თის გა­ტა­ნის... განაგრძეთ კითხვა