მომ­ღე­რალ ეკა მა­მა­ლა­ძეს შინ ვეს­ტუმ­რეთ, რომ გაგ­ვეც­ნო ლე­გენ­და­რუ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­ნი­სა და ქალ­ბა­ტო­ნი ეკას ში­ნა­უ­რი გა­რე­მო, გვე­ნა­ხა ის სახ­ლი, სა­დაც ისი­ნი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მას­პინ­ძ­ლე­ბი და დი­ა­სახ­ლი­სე­ბი არი­ან. ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი დე­და­სა და ქა­ლიშ­ვილ ნა­ტა­ლია ქუ­თა­თელა­ძეს­თან ერ­თად ვა­კე­ში ცხოვ­რობს. ბი­ნა, რომ­ლის მკვიდ­რიც სა­მი თა­ო­ბის ქალ­ბა­ტო­ნია, კლა­სი­კურ-რეტ­რო სტილ­შია მოწყო­ბი­ლი.

- ბავ­შ­ვო­ბა პლე­ხა­ნოვ­ზე გა­ვატ­არე. ამ სახ­ლ­ში გათხო­ვე­ბის შემ­დეგ მო­ვე­დი, საყ­ვა­რე­ლი­ძე­ე­ბის ბი­ნა გახ­ლავთ, რო­მე­ლიც ჩემ­მა მა­მამ­თილ­მა მე და­მი­ტო­ვა. ეს მოხ­და მას შემ­დეგ, რაც მე­ო­რედ შევქ­მე­ნი ოჯა­ხი და ნა­ტა­ლი­კო შე­მე­ძი­ნა. ჩე­მი მა­მამ­თი­ლი მარ­ტო დარ­ჩა და ჩემს ბი­ჭებს ეს სახ­ლი

და­უთ­მო, თვი­თონ პლე­ხა­ნოვ­ზე გა­და­ვი­და და თქვა, მე რომ აღარ ვიქ­ნე­ბი, ისიც თქვენი იქ­ნე­ბაო, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი კა­ცი იყო.
იმ პე­რი­ოდ­ში, რო­ცა ჩვენ აქ გად­მო­ვე­დით, ბი­ნა სხვა­ნა­ი­რად იყო დაპ­რო­ექ­ტე­ბუ­ლი, სე­რი­ო­ზუ­ლი სა­რე­მონ­ტო სა­მუ­შა­ო­ე­ბი ჩა­ვა­ტა­რეთ და ისე­თი გან­ლა­გე­ბა მი­ვე­ცით, რო­გო­რიც დღეს აქვს. ძა­ლი­ან არ მიყ­ვარს თა­ღე­ბი და სა­დაც სა­შუ­ა­ლე­ბა იყო, ყველ­გან მოვ­შა­ლე, მხო­ლოდ სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში დამ­რ­ჩა, ალ­ბათ მა­გი­სი დროც მო­ვა (ი­ღი­მის). სხვა­თა შო­რის, კარ-ფან­ჯა­რაც ბუ­ნებ­რი­ვი მა­სა­ლის­გან მაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი, მე­ტა­ლოპ­ლას­ტ­მა­სი კარ­გია, მაგ­რამ არ სუნ­თ­ქავს, ამი­ტო­მაც შე­ვა­ჩე­რე არ­ჩე­ვა­ნი ხე­ზე.

სახ­ლი კლა­სი­კურ სტილ­შია მოწყო­ბი­ლი, თუმ­ცა თა­ნა­მედ­რო­ვე დე­ტა­ლებ­საც შეხ­ვ­დე­ბით, რო­მე­ლიც ისე ეხა­მე­ბა კლა­სი­კას, რომ სტი­ლი­დან ამო­ვარ­დ­ნა არ იგ­რ­ძ­ნო­ბა. დი­დი მი­სა­ღე­ბი რამ­დე­ნი­მე სივ­რ­ცე­დაა და­ყო­ფი­ლი - აქ ნა­ხავთ მა­გი­დას სკა­მე­ბი­თურთ, მო­სას­ვე­ნე­ბელ კუთხეს, რო­ი­ალს, რბილ დი­ვანს, ბუ­ხარს.

- ახ­ლა, მე რომ ცალ­კე ავი­შე­ნო სახ­ლი, სხვა სტილ­ში მო­ვაწყობ­დი, კლა­სი­კუ­რი­სა და თა­ნა­მედ­რო­ვეს სინ­თეზ­ზე შე­ვა­ჩე­რებ­დი არ­ჩე­ვანს და გან­ვ­ტ­ვირ­თავ­დი. აი, მა­გა­ლი­თად, ის დი­ვა­ნი, რო­მე­ლიც მა­გი­დას­თან დგას, არ გა­მოდ­გე­ბა გემ­რი­ე­ლად და­საჯ­დო­მად, და­სას­ვე­ნებ­ლად, ამის­თ­ვის გან­კუთ­ვ­ნი­ლია რბი­ლი ავე­ჯი, რო­მე­ლიც თა­ნა­მედ­რო­ვე და კომ­ფორ­ტუ­ლია. აქ იმ­დე­ნი რამ დგას, რომ ვგრძნობ, მე­ტი არაფ­რის და­მა­ტე­ბა არაა სა­ჭი­რო. თუმ­ცა, სა­ნა­თებ­ზე უარს ვერ ვიტყ­ვი, მომ­წონს, სიმ­ყუდ­რო­ვეს ქმნის.

მი­სა­ღებ­ში შეს­ვ­ლის­თა­ნა­ვე თვალ­ში მომ­ხ­ვ­და კე­დელ­ზე ჩა­მო­კი­დე­ბუ­ლი ხა­ლი­ჩა:
- ამ სახ­ლ­ში ერთ-ერ­თი ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი და ძვირ­ფა­სი ის ხა­ლი­ჩაა. უკ­ვე იმ­დე­ნი ხნი­საა, რომ შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, ყავ­ლი გაუვიდა, მაგ­რამ რო­მა­ნო­ვე­ბის ხა­ლი­ჩაა. ხე­დავთ, გა­ქე­ქი­ლია, ზუს­ტად იმ ად­გი­ლას, სა­დაც იჩო­ქებ­დ­ნენ ხოლ­მე. ეს ის­ტო­რია დე­ტა­ლებ­ში არ ვი­ცი, მაგ­რამ ერთ-ერთ რო­მა­ნოვს ცო­ლად ჰყავ­და ბაგ­რა­ტი­ონ-მუხ­რან­ს­კის ქა­ლი, რომ­ლის და მა­ნია გა­უთხო­ვა­რი იყო. რო­მა­ნო­ვის მე­უღ­ლემ ეს ხა­ლი­ჩა თა­ვის დას მის­ცა, რო­მე­ლიც აქ­ვე ახ­ლობ­ლად ცხოვ­რობ­და. მა­ნი­აზე დედაჩემის უახლოესი მეგობარი ზრუ­ნავ­და. სწორედ მასთან საუბრისას წამოცდა ერთხელ, თუ ამ ხალიჩის გაყიდვა გადავწყვიტე, მხო­ლოდ ნა­ნის მივ­ყი­დი, სხვას არა­ვი­სო მართლაც ასე მოხ­და.

- რო­ი­ალს არ აქვს რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ის­ტო­რია?
- არა, არა­ფე­რი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი. ნა­ნის ახალ­გაზ­რ­დო­ბა­ში პა­ტა­რა ბი­ნა გვქონ­და, სულ 15 კვ.მ, თანაც მუდამ მის­ვ­ლა-მოს­ვ­ლა იყო და როიალი კი არა, ჩვენ ძლივს ვეტეოდით, ამი­ტო­მაც გვქონ­და პი­ა­ნი­ნო. რო­დე­საც პლე­ხა­ნოვ­ზე დავ­სახ­ლ­დით, რო­ი­ა­ლი შევიძინეთ, რომ­ელ­ზეც ათ­წ­ლედ­ში სწავ­ლის დროს ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი. მე­რე კი პე­ტერ­ბურ­გ­ში ეს რო­ი­ა­ლი ვიყიდეთ, სხვა­თა შო­რის, ეს ავე­ჯიც ძი­რი­თა­დად პე­ტერ­ბურ­გ­შია ნა­ყი­დი.

- ოჯახ­ში სხვა­დას­ხ­ვა დღე­სას­წა­უ­ლის აღ­ნიშ­ვ­ნის, სტუმ­რე­ბის მი­ღე­ბის ტრა­დი­ცია გაქვთ?
- კი, ჩვენ ვართ არა­ნორ­მა­ლუ­რად სტუ­მარ­თ­მოყ­ვა­რე­ე­ბი. ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად აღ­ვ­ნიშ­ნავთ ამა თუ იმ თა­რიღს რეს­ტო­რან­ში, მა­ინც ყვე­ლას ოჯა­ხუ­რი გა­რე­მო ურ­ჩევ­ნია... მისაღებში რომ დიდი მაგიდა დგას, თით­ქ­მის ბუხ­რამ­დე მო­დის, გა­ჭირ­ვე­ბით და­ახ­ლო­ე­ბით 60 ადა­მი­ა­ნი ეტე­ვა.

მი­სა­ღე­ბი­დან სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში გა­და­ვი­ნაც­ვ­ლეთ, რო­მე­ლიც შერეული სტილია. სა­სა­დი­ლო სივ­რ­ცე­ში რბილ დი­ვან­თან ერ­თად ოვა­ლუ­რი მა­გი­და დგას. მთელ სახ­ლ­ში და მათ შო­რის სამ­ზა­რე­უ­ლო­შიც, სხვა­დას­ხ­ვა მხატ­ვ­რის ნა­მუ­შევ­რებს ნახავთ. რო­გორც ჩვენ­მა რეს­პონ­დენ­ტ­მა გვითხ­რა, ბევ­რი მათ­გა­ნი ნა­ჩუ­ქა­რია, ზო­გი­ერთს ავ­ტო­რის სა­მახ­სოვ­რო მი­ნა­წე­რიც ამ­შ­ვე­ნებს.

 - კერ­ძე­ბი­სა და სა­დი­ლე­ბის თე­მას ვინ უმ­კ­ლავ­დე­ბა?

- მე. დამ­ხ­მა­რე­ე­ბი მყავს, მაგ­რამ ძი­რი­თა­დად მე ვა­მზადებ. სხვისი გაკეთებული საჭ­მე­ლე­ბი არ მომ­წონს. მირ­ჩევ­ნია, და­ვიხ­მა­რო ახ­ლობ­ლე­ბი და სახ­ლ­ში მო­ვამ­ზა­დო, თან სწრაფი ხე­ლი მაქვს. მოულოდნელად სტუმარიც რომ მეწვიოს, სულ მაქვს სა­ლა­თის ფურ­ცე­ლი, კიტ­რი, პო­მი­დო­რი, ბოს­ტ­ნე­უ­ლი და შე­მიძ­ლია რა­ღაც გემ­რი­ე­ლის მომ­ზა­დე­ბა. ჩვენ­თან ძა­ლი­ან უყ­ვართ წვნი­ა­ნი, ხორ­ცე­ულ­ზე გა­და­რე­უ­ლე­ბი არ ვართ.

- ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­ნი თუ ტრი­ა­ლებს ხოლ­მე სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში, წუ­ნიაა კერ­ძე­ბის თვალ­საზ­რი­სით?
- არა, ტრი­ა­ლი არ უყ­ვარს, მაგ­რამ გურ­მა­ნია და გემ­რი­ე­ლი საჭ­მ­ლის ფა­სი იცის.

სამ­ზა­რე­უ­ლო­ ისეა მოწყო­ბი­ლი, შე­გიძ­ლია და­ის­ვე­ნო, სტუ­მა­რი მი­ი­ღო, თან მო­ამ­ზა­დო რა­ღაც, თან კი­დევ ადა­მი­ანს ესა­უბ­რო, არ გი­წევს აქეთ-იქით სირ­ბი­ლი და ეს დის­კომ­ფორტს არ გიქ­მ­ნის.
სამ­ზა­რე­უ­ლო­დან გამ­წ­ვა­ნე­ბულ აივან­ზე გა­ვე­დით, სა­დაც უამ­რა­ვი ქოთ­ნის მცე­ნა­რეა, აივ­ნის მო­ა­ჯირ­ზე კი შე­მოხ­ვე­უ­ლია სა­ა­ხალ­წ­ლო სა­ნა­თი, რო­მე­ლიც ღა­მით აივან­სა და მცე­ნა­რე­ებს გა­მორ­ჩე­ულს ხდის.

- მცე­ნა­რე­ე­ბი მიყ­ვარს, მაგ­რამ ვერ ვიტყ­ვი, რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ტექ­ნი­კით ვუვ­ლი-მეთ­ქი, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ვრწყავ და ზამ­თარ­ში სახ­ლ­ში შე­მო­მაქვს ისინი, რო­მელ­თათ­ვი­საც ეს სა­სი­ცოცხ­ლოდ მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია. რაც შე­ე­ხე­ბა ამ გა­ნა­თე­ბას, ნატა­ლი­კოს გა­კე­თე­ბუ­ლია. არ იცით, სა­ა­ხალ­წ­ლოდ რო­გორ რთავს მთელ სახლს, ფან­ჯა­რა­ზე კი­დებს უამ­რავ სა­ნათს და აბ­დღ­ვ­რი­ა­ლე­ბუ­ლია ყვე­ლა­ფე­რი. სახ­ლ­ში თავს ძა­ლი­ან კარ­გად ვგრძნობ, მიყ­ვარს შინ ყოფ­ნა. ვცდი­ლობ, ყველაფერი მოწესრიგებული და ლა­მა­ზად იყოს.


ცი­ცი ომა­ნი­ძე