"შინ" ერთი ბეწო სიტყვაა და რამდენს იტევს. სახლი შეიძლება გქონდეს, მაგრამ შინ არასდროს იყო, ვერ იყო. "შინ"-ს ადამიანები ვქმნით. მერე ამ ადამიანებით ხდება იმ ნივთების გაჯერება, შინ რომ გვაქვს და ერთად ხდებიან "შინ".
ყველას ჩვენ-ჩვენი “შინ”-ადამიანები გვყავს, “შინ”-ნივთები გვაქვს, ისევ ამ ადამიანებით რომაა სავსე და ერთი მეორეს გახსენებს და მეორე ერთს.
“შინ” ჩემი ციხე-სიმაგრეა, ჩემი ციტადელია და ერთი წუთი არ ვყოფილვარ მის გარეშე, სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი, იმიტომ, რომ მე ჩემს “შინ”-ს გულით დავატარებ.
ბავშვობაში ძველი სასაფლაოს უმოქმედო პატარა საყდარში მიყვარდა შეყუჟვა და კედელებზე მიმწვარი სანთლების ყურება, მერე უწესრიგოდ მიყრილ ანგელოზების ფიგურებსა თუ მადონას სტატუეტებს ვათვალიერებდი და იქვე ბროლის მტვრიან ვაზაში ჩაყრილ ხუთკაპიკიანებს ვითვლიდი, მერე გამოვიდოდი, იქვე ჩამოვჯდებოდი რომელიმე ძველი საფლავის ქვაზე, დამტვრეულ ქვევრებთან და ყველაფერზე ვფიქრობდი ღმერთის გარდა. ღია ცის ქვეშ სიმყუდროვის ისეთი შეგრძნება, როგორიც იქ იყო, არსად არ იყო სხვაგან. “შინ” ვიყავი იქ.
ზაფხულობით სოფელში რომ ჩავდიოდი, ერთ ოჯახში მიყვარდა ყოფნა. ბევრნი იყვნენ, მაგრამ ისეთი სითბოთი, სიმყუდროვით და სიმშვიდით იყო მათი სახლი სავსე, რომ სულ იქით მიმიწევდა გული.
სარდაფში ჰქონდათ სამზარეულო და იქიდან ამომავალი “აჯაფსანდალის” სუნი რომ მახსენდება, ახლაც მაბრუებს. იქაც “შინ” ვიყავი.
ძველებური საკერავი მანქანა არის კიდევ ჩემი ბავშვობის "შინ", იმიტომ რომ ბებია კერავდა ქვილთის საბნებს და სულ პატარ-პატარა, დაჭრილი ფერადი ნაჭრებით იყო მოფენილი მყუდრო პატარა ოთახი შუშაბანდით, ყვავილნარს რომ გაჰყურებდა. თქვენ გგონიათ, საკერავი მანქანის რახრახს არ აქვს სუნი? აქვს! ყველაფერს თავისი სუნი აქვს, რაც კი გონების ღრმა კუნჭულებში მაქვს სამუდამოდ გადანახული და როცა აქედან რაღაცა მახსენდება, საგანი თუ მოქმედება, ყველაფერს თავისი სუნი მოჰყვება. მზის სხივსაც აქვს სუნი, გაზაფხულის დილას რომ შემოჰყვება ხოლმე და იმ ტოტებსა და ფოთლებში იშლება, ღია შუშაბანდიდან რომ შემოდიოდა "ოდესღაც ჩემს ოთახში"; ჩიტების ჭიკჭიკსაც გამთენიისას; ძველი ხის ფანჯრის რაფაზე დაცემულ წვიმის წვეთებსაც; გაზაფხულობით გეტრების ჩაცმის პირველ დღესაც; "დეე, შუებს გამოგვიცხობ?"-საც; პიანინოს ჩაქუჩების ბალიშებზე რკინის "კნოპკების" დამაგრებასაც; დედაჩემის შვიდსიმიანი "ლენინგრადის" გიტარით ხელში სარკის წინ დგომას და საკუთარი თავის ვარსკვლავად წარმოდგენასაც; ძველი ფოტოების სკივრში ქექვასაც; ბებიაჩემის ერთ ძველებურ ჩემოდანსაც, სადაც განსაკუთრებულად ლამაზ და თავისთვის ძვირფას ნივთებს ინახავდა. ორი რაღაც მახსოვს შიგთავსიდან: ერთ-ერთი იყო ნაჭრის ულამაზესი პატარა შავი ჩანთა ბისერებით და თვლებით გაწყობილი, ისეთი პატარა, რომ ხელისგულზე ეტეოდა, და რეზინის სათამაშო - მეზღვაურის ფორმაში გამოწყობილი დათუნია. რატომ ეძვირფასებოდა ეს სათამაშო, არ ვიცი და არც მიკითხავს, მერიდებოდა.
ეს ყველაფერი თავისი სუნებით "შინ" იყო და კიდევ რამდენი რამე ავსებდა "შინს"...
მარკ ნოფლერს აქვს ერთი სიმღერა "შინზე" - "ადგილი სადაც ვცხოვრობდით" ჰქვია (იხილეთ ვიდეო).

"This empty kitchen's where
I'd while away the hours
Just next to my old chair
You'd usually have some flowers
The shelves of books
Even the picture hooks
Everything is gone
But my heart is hanging on"
ასეა, ყველგან საკუთარი გულის ნაწილს ვტოვებთ, სადაც და ვისშიც "შინ" ვყოფილვართ.
ეს ვიდეო კი ამ არაჩვეულებრივი მუსიკით და ჩემი ფოტოების კოლაჟით ეძღვნება ყველა იმ ადამიანს, ვისთანაც “შინ” ხართ.

Margot Lescaut's Blog