სა­ქარ­თვე­ლო­ში ძველ დრო­ში არ­ყით დათ­რო­ბა მი­ღე­ბუ­ლი არ იყო. მა­გა­ლი­თად, ფშავ­ში, რო­მე­ლიც არ­ყის გა­მოხ­დის არა­ერ­თი ტრა­დი­ცი­ი­თაა გა­მორ­ჩე­უ­ლი, მე-19 სა­უ­კუ­ნემ­დე არაყს ძი­რი­თა­დად დი­ლით, სამ­წყემ­სურ­ში წას­ვლის წინ სვამ­დნენ, ასე­ვე მას ხში­რად სამ­კურ­ნა­ლო­დაც იყე­ნებ­დნენ. ცდე­ბა ის, ვინც ამ­ბობს, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჭა­ჭის არა­ყი, ვთქვათ, ან­წლის ან/და სხვა სა­ხის არაყ­ზე უფრო პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო.

სა­ქარ­თვე­ლოს თით­ქმის ყვე­ლა კუ­თხე­ში არ­ყის და­ყე­ნე­ბის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მე­თო­დე­ბი არ­სე­ბობ­და. არ­ყის გა­მოხ­დის ძველ­ქარ­თუ­ლი ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის დიდი ნა­წი­ლი დღეს და­კარ­გუ­ლია, ან თითო-ორო­ლა ადა­მინ­მა თუ იცის. გა­მო­სახ­დე­ლად ყვე­ლა­ზე ხში­რად ან­წლს, პან­ტა­სა და ას­კილს იყე­ნებ­დნენ. და­სა­ველთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი გუ­რი­ა­ში, არაყს სხვა­დას­ხვა ხი­ლი­სა­გან ამ­ზა­დებ­დნენ. დღეს, გუ­რი­ა­ში თით­ქმის ყვე­ლა ოჯა­ხი ტყემ­ლის არაყს იყე­ნებს, რო­მე­ლიც ექი­მე­ბის თქმით, ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის სა­ზი­ა­ნოა.

გა­ნაგ­რძეთ კი­თხვა