მარინა ბერიძე ვაკეში, ცენტრალურ გამზირზე ცხოვრობს. ერთი მხრიდან მისი სახლი ჭავჭავაძის გამზირს გადასცქერის, მეორე მხრიდან კი - ვერეს ხეობას. ქალბატონი მარინას კორპუსი თანამედროვე დიზაინითა და პირობებით აღჭურვილი სამშენებლო კომპლექსის ნაწილია. შეხვალთ თუ არა სადარბაზოში, ქართული რეალობისთვის უჩვეულო გარემო დაგხვდებათ: სავარძელი მოსასვენებლად, დიდი, ლამაზყვავილებიანი ქოთნები და სარკე, რომელსაც ალბათ ყველაზე ხშირად სელფისთვის იყენებენ. ამასთან, კორპუსს იმდენად კომფორტული ლიფტები აქვს, ჩემნაირი მშიშარა ადამიანიც კი უშფოთველად ავედი მაღალ სართულზე.
- ამ ბინაში 2013 წელს გადმოვედი, მანამდე სოლოლაკში, ბევრად უფრო კარგ და დიდ ბინაში
ვცხოვრობდი, სადაც 50 კვ.მ ფართობის მხოლოდ ვერანდა მქონდა თავისი ჰამაკით, თბილისური ეზოთი და ურთიერთობებით... მყავდა მეზობელი სედა, გამყიდველი რიტა, იყო გადაძახილები: “ამომიტანე პური”, “სიგარეტი გამითავდა, ამომაწოდე”, ყავას ვსვამდით ხეებით დაბურულ ეზოში... მოკლედ რომ ვთქვა, თბილისურ ეზოში გავატარე მნიშვნელოვანი წლები, მაგრამ ცხოვრება უცნაური რამეა და მოხდა ისე, რომ 2013 წლიდან უკვე აქ ვცხოვრობ. ბინის ყიდვის საკითხი რომ დადგა, ბევრი არ მიფიქრია, ჩემი შვილი ცხოვრობს პირველ სადარბაზოში და მისი დიდი სურვილი იყო, რომ მასთან ახლოს ვყოფილიყავი.
ვაკე სოლოლაკის შემდეგ
...სოლოლაკში ძველი თბილისური მეზობლობა, ურთიერთობები შემორჩენილია, ვაკეში ამ მხრივ ცოტა „სიცივეა“. სოლოლაკში დავიბადე და გავიზარდე, ხომ წარმოგიდგენია, ეს რას ნიშნავს?! ვიცნობდი და მიცნობდა ყველა, იქ ისე გავდიოდი მაღაზიაში, როგორც სახლში ვიყავი და ამის პრობლემა არ მქონდა, აქ კი პურზეც რომ გავიდე, უნდა მოვწესრიგდე, გამოვეწყო, რადგან შეიძლება დიდი მანძილის გავლა მომიხდეს ელემენტარული რამისთვის, „უცხოდ“ ვარ მაინც.
რემონტი
...ბინაში რომ შემოვედი, შავი კარკასი იყო და მაშინ მივხვდი, ძალიან ცუდად იყო ჩემი საქმე - ეს გახლდათ სამოთახიანი, პატარა ფართის ბინა, სადაც სხვა ჩემთვის აუცილებელ და საჭირო ნივთებთან ერთად არ მეტეოდა როიალი. ეს რას ნიშნავს ჩემთვის, ალბათ წარმოგიდგენია. მაგრამ ჩემმა მეგობარმა, ძალიან კარგმა არქიტექტორ-დიზაინერმა მარიკა ცაგარელმა მითხრა, შენ წადი, მე მივხედავ ყველაფერს და კომპიუტერში გაჩვენებო. დავუჯერე, დარჩა აქ და გარკვეული დროის შემდეგ ასეთ მდგომარეობაში დამახვედრა ბინა. ახლა მაქვს ერთი საძინებელი, მისაღები და სამზარეულო. ეს კი ჩემთვის სრულიად საკმარისია, იმიტომ, რომ ვცხოვრობ მარტო. რემონტთან დაკავშირებით ერთი კარგი ისტორია გამახსენდა: ამ კორპუსში ძირითადად შეძლებული ოჯახები ცხოვრობენ, მე ძალიან ჩვეულებრივი, ჩემი შესაძლებლობებიდან გამომდინარე, საშუალო დონის რემონტი გავაკეთე. უკვე აქ ვცხოვრობდი, როცა ჩემმა ერთ-ერთმა მეზობელმა დაიწყო სარემონტო სამუშაოები და საქმე ცოტა უცნაურ „პრარაბს“ ჩააბარა, რაღაცნაირი, „არტპრარაბი“ იყო (იცინის). ერთ დღეს ამ „არტპრარაბმა“ მითხრა, ძალიან მაინტერესებს თქვენი სახლი და თუ შეიძლება, დავათვალიერებო. რა თქმა უნდა, შემოვიყვანე. მოიარა, დაათვალიერა და ბოლოს მეუბნება, - კი, კარგია, არტბინაა, ოღონდ იაფიანიო (იცინის). მერე შემიყვანა იმ სახლში, რომელსაც აკეთებდა და მივხვდი, რომ 3 წუთსაც ვერ ვიცხოვრებდი იმ ძვირად ღირებულ ბინაში. ვთვლი, რომ სახლი მცხოვრების შინაგან სამყაროს გამოხატავს და გაჩვენებს. მაქსიმალურად ვეცადე, ის მუხტი, აურა, სიმყუდროვე და გარემო, რაც სოლოლაკში მქონდა, აქ გადმომეტანა და ალბათ ამიტომაც ჩემი მეგობრები ამბობენ ხოლმე, მარინამ სოლოლაკის შემცირებული ვარიანტი გააკეთაო. დოი კი ამ სახლს სოლოლაკის მოკლე შინაარსს ეძახის (იღიმის). მინდოდა, ყოფილიყო ის შეგრძნება, რომ მარინა სადღაც კი არ წავიდა, ისევ თავის სივრცესა და გარემოშია, მგონი გამომივიდა (იღიმის).
მისაღები რამდენიმე სივრცედაა გაყოფილი, რბილ სამეულს და პატარა მაგიდას ულამაზესი მზესუმზირები ამშვენებს, თანამედროვე ინტერიერში გადანაწილებული „მრავლის მომსწრე“ ნივთები მათ შესახებ ისტორიების მოსმენის სურვილს აღმიძრავს.
- არ მიყვარს ცივი სახლები, საიდანაც ვერ გაიგებ, ვინ ხარ. მაგალითად, შეიძლება ჭიქამ აგრძნობინოს შემომსვლელს, რომ შენ რაღაც მნიშვნელოვანი ისტორია მოგყვება. ალბათ ამიტომ არ მომწონს ძალიან თანამედროვე და ზედმეტად უტრირებული ნივთები, მაინც სხვა თაობის ადამიანი ვარ. ნივთმა თვითონ უნდა „დამიძახოს“, რაღაც ჩემეული უნდა დავინახო მასში, რომ შევიძინო. კუთხე, სადაც „გორკა“ და სკამი დგას, ჩემთვის მეტად ძვირფასია, აღარაფერს ვამბობ როიალზე, რომელიც უმნიშვნელოვანესი რამაა ჩემს ცხოვრებაში. ყველაზე ძალიან სწორედ როიალის გადმოტანის საკითხზე ვღელავდი, ლიფტში არ შემოეტია და ნაწილ-ნაწილ ფეხით ამოიტანეს. არსებობს რამდენიმე ნივთი, რომლებიც გამორჩეულად მიყვარს და შეიძლება ითქვას, მათზე მიბმული ვარ, დანარჩენი კი უნდა იყოს მოხერხებული, კომფორტული და კარგად ვგრძნობდე მისი მოხმარებისას თავს.
ამ “გორკაში” ბევრ ჩემთვის საყვარელ ნივთთან ერთად, არის კუზნეცოვის ჭიქები, ბებიაჩემის, დედაჩემისეული ჭურჭელი. ეს ისეთი რაღაცებია, რაც თუ არ მოგდგამს, მერე ვერ შეიძენ და შეიძლება მის მნიშვნელობასაც ვერ მიხვდე. ჩემმა შვილიშვილებმა ერთი რამ კარგად იციან, „გორკას“ არ უნდა მიეკარონ.
იქვე, ერთმანეთის გვერდიგვერდ სამი კომპოზიცია კიდია:
- გაგიკვირდება, რომ გეტყვი, ეს რა არის - უძველესი ბალიშის პირებია, უწინ ასეთები იყო, მე ძალიან მომწონდა, ჩავსვი ჩარჩოში და ასეთი გამოვიდა..
მისაღების ერთ ნაწილში ფარდაგჩამოფარებულ კედელთან ტახტი დგას, რომელზეც ჩვენმა რესპონდენტმა გვითხრა:
- ამ ტახტზე ბევრი გენიოსია გაზრდილი, ჯერ წამოგორებით და მერე როიალთან მისვლით. ფარდაგის გვერდით პატარა, მაგრამ უძველესი ქისა კიდია: - ჩარჩოში ვერაფრით ჩავსვი, არ გამოვიდა, მინდოდა სადმე დამეკიდა და აქ მივუჩინე ადგილი. ეს კუთხე განსაკუთრებით მიყვარს. როიალთან რომ სილამაზე კიდია, ჩემს ახლობელს თავის დროზე ფარაჯანოვმა აჩუქა, მან კი მე მისახსოვრა. ესაა ჩარჩოში ჩასმული ნაჭერი, თითქოს არაფერია, მაგრამ ძალიან კარგი გადაწყვეტაა, ორიგინალური და ლამაზია. ფარაჯანოვი სხვანაირად ხედავდა ყველაფერს.
სახლს თვალს გადაავლებთ თუ არა, მიხვდებით, რომ დიასახლისისთვის პრიორიტეტული სიმყუდროვე და კომფორტია. თითოეულ ოთახს რამდენიმე ორიგინალური ფორმის სანათი ამშვენებს.
- სანათები ქმნიან სიმყუდროვეს, შეგიძლია მათი განათებით კარგად „ითამაშო“, გაანათო იქ, სადაც შენ გინდა, მიყვარს და თითქმის ყველგან დავდგი.
მისაღებსა და ჰოლში მასპინძლის მიერ სხვადასხვა ნივთით შექმნილ კომპოზიციებს შეხვდებით, მაგალითად, სკივრების კუთხეს, რომელიც ფერებში შეხამებული სანათითა და სუვენირებითაა გაფორმებული, აქვეა ქალბატონი მარინას ფოტო შვილიშვილთან ერთად, რომელსაც გვერდს ეკა მამალაძის ნაჩუქარი სუვენირი უმშვენებს...
ჰოლში ჩაშენებულ კარადაში წიგნებთან ერთად ჩვენი რესპონდენტის პრიზებს და ჯილდოებს ნახავთ, მათ შორისაა ოქროს სიდი და ლუჩანო პავაროტის მიერ ნაჩუქარი და ხელმოწერილი დისკი.
აქვეა გამჭოლი სამზარეულო, რომელსაც ორი შესასვლელი აქვს, ერთი - ჰოლიდან, მეორე - მისაღებიდან.
- სოლოლაკის სახლში ძალიან დიდი სამზარულო მქონდა, რომელიც აივანზე გადიოდა, ძალიან მიყვარდა იქ ფუსფუსი. საჭმელების კეთება კარგად მეხერხებოდა და ჩემთვის არანაირი პრობლემა არ იყო დიდი სუფრების გაშლა, შემეძლო ჰოპ და უცებ გამეშალა დიდი სუფრა. წარმოიდგინე, ცხოვრების ასეთი წესის, მუდმივი ხალხმრავლობის შემდეგ, გადმოვდივარ მარტო და უკვე ვეღარ ვიგებ, რატომ გავაკეთო საჭმელი (იცინის). კი ბატონო, გავაკეთებ, მაგრამ აქ შენს გემოზე რომ ვერ მიტრიალ-მოტრიალდები, უკვე აღარ გინდა არაფრის კეთება, ამიტომ ჩემი მეგობრები გაფრთხილებული მყავს - გშიათ, მოიყოლეთ მზა და მიირთვით. მოდიხართ? მოიტანეთ (იცინის). აქაურობისთვის ვიყიდე პატარა ქვაბები, პატარა ჯამები, ყველაფერი სამზარეულოს ზომის შესაბამისი, მაგრამ ვერ გავიგე, ერთ კაცზე როგორ უნდა გაკეთდეს საჭმელი. ვერ მივეჩვიე, რამდენი მარილი, რამდენი სანელებელი უნდა ვუქნა ამ პატარა ულუფას, ვეღარ ვიგებ, არ გამომდის... ამიტომ მივდივარ, ვყიდულობ, საჭიროების შემთხვევაში მხოლოდ ვაცხელებ და მივირთმევ, თურმე ასეც კარგი ყოფილა.
საძინებელი რეტრო სტილშია გადაწყვეტილი, საწოლის გვერდით ლამაზი ტუმბო და კარადა დგას. კედელს კომპოზიცია ამშვენებს.
- აი, რასაც საწოლის თავზე ხედავთ, ესაა რომელიღაც ქვეყანაში, ძველმანების ბაზრობაზე ნაყიდი თავშალი, კაპიკები ღირდა. რომ დავინახე, მომეწონა და წამოვიღე. ჩავსვი ჩარჩოში და დავკიდე, ვფიქრობ, ძალიან მოუხდა აქაურობას.
საძინებელს ეტყობა, რომ აქ მანდილოსანი ცხოვრობს, ტუმბო სამკაულებითაა დახუნძლული.
- ეს ტუმბო კორეულია, სადღაც გადავაწყდი და ვიყიდე. იატაკის ხალიჩა კი ძალიან ძველია. ტუმბოს თავზე რომ კომპოზიციაა, ის ჩემი შვილის მეგობარმა ნენსი წიკლაურმა, სკოლას რომ ამთავრებდნენ, მაშინ გამიკეთა და მაჩუქა. იქაც საწოლთან მეკიდა, არც აქ დავარღვიე ეს ტრადიცია, მამშვიდებს, მაწყნარებს.
საძინებლის გვერდით მშვიდ ფერებში გადაწყვეტილი აბაზანაა, რომელიც ყვავილებითა და შესაბამისი სუვენირებითაა გაფორმებული. სახლში დიასახლისის გემოვნება და ფანტაზია უდავოდ იგრძნობა.
როგორც უკვე გითხარით, ქალბატონი მარინას კორპუსი ვერეს ხეობას გადაჰყურებს, მეტიც, 13 ივნისს, სტიქიის ამსახველი კადრები პირველად სწორედ ამ კორპუსიდან გადაიღო და გაავრცელა დიდი რამაზ ჩხკივაძის შვილიშვილმა, რამაზიკომ. ეს დღე ჩვენც გავიხსენეთ.
- საშინელება ხდებოდა 13 ივნისს, რამაზიკო მირეკავდა, მარინა, მარტო ხომ არ ხარ? ხომ არ გეშინია? “კურიერის” რედაქტორთან პირდაპირი კავშირი მქონდა, ტელეფონი არ გამიგდია ხელიდან, სიტყვით ვერ ახსნი, ისეთი საშინელება მოხდა.
ქალბატონ მარინას ერთი შვილი და 4 შვილიშვილი ჰყავს: ერთი ბიჭი და სამი გოგო.
- არ ვარ ცუდი ბებია (იცინის) და კარგი სიდედრი ვარ, არადა ყველას ეგონა, რომ ოოოჰ, მარინა არ იქნებოდა ასეთი, მაგრამ ასე არაა. შვილიშვილებთან მეგობრული ურთიერთობა მაქვს. კონცერტებზე ერთად დავდივართ, უცხოეთშიც ერთად მივემგზავრებით ხოლმე. მილანში ვიყავით ანიტას კონცერტზე, ბავშვებმა “ლა სკალა” ნახეს, ეს ცოტა არაა, დამყავს ყველა კონცერტზე, ვაწვდი ინფორმაციას - რა არის კარგი და რა - ცუდი. ვერ ვიტყვი რომელიმეზე, რომ განსაკუთრებული მუსიკალური ნიჭი აქვს. არ მესმის იმ ხალხის, ვისაც მხოლოდ იმიტომ ჰგონია, რომ მისი შვილი თუ შვილიშვილი კარგად მღერის, რადგან თავადაც მუსიკოსია. მე ასეთები არ მჭირს. პატარას ნამდვილად კარგი სმენა აქვს და ვნახოთ. ერთი, რაც ზუსტად ვიცი, კარგი მსმენელები იქნებიან, ვაზიარებთ ოპერასაც, კლასიკასაც, ნაკლებად ვცდილობ, შეეხონ პოპს. მერე თვითონაც ეყოფათ. სამაგიეროდ, “გრემის” დაჯილდოებას ვუყურებ მათთან ერთად და ამ შემთხვევაში უკვე მათ ვეკითხები, რა მოსწონთ, რა - არა. საერთოდ ყოველთვის მაინტერესებს ახალგაზრდების აზრი და ხედვა. კარგი თაობა მოდის, გაგიჟებული ვარ, ისეთი კარგები არიან. არავითარ შემთხვევაში არ ვიტყვი, რომ ჩვენ ვჯობდით, ათი ათასჯერ ჩვენზე უკეთესები არიან - მეტად ინფორმირებულები და თავისუფლები, არ არიან დოგმებში მოქცეული. ეს დოგმები და ჩარჩოები მაგიჟებს. პროგრესის მომხრე ვარ, მინდა, ყველა წავიდეს, ისწავლოს უცხოეთში, მიიღონ განათლება და ასე ნასწავლები დაბრუნდნენ უკან და ძლიერებმა გააგრძელონ ცხოვრება.
ციცი ომანიძე
- ამ ბინაში 2013 წელს გადმოვედი, მანამდე სოლოლაკში, ბევრად უფრო კარგ და დიდ ბინაში
ვაკე სოლოლაკის შემდეგ
...სოლოლაკში ძველი თბილისური მეზობლობა, ურთიერთობები შემორჩენილია, ვაკეში ამ მხრივ ცოტა „სიცივეა“. სოლოლაკში დავიბადე და გავიზარდე, ხომ წარმოგიდგენია, ეს რას ნიშნავს?! ვიცნობდი და მიცნობდა ყველა, იქ ისე გავდიოდი მაღაზიაში, როგორც სახლში ვიყავი და ამის პრობლემა არ მქონდა, აქ კი პურზეც რომ გავიდე, უნდა მოვწესრიგდე, გამოვეწყო, რადგან შეიძლება დიდი მანძილის გავლა მომიხდეს ელემენტარული რამისთვის, „უცხოდ“ ვარ მაინც.
რემონტი
...ბინაში რომ შემოვედი, შავი კარკასი იყო და მაშინ მივხვდი, ძალიან ცუდად იყო ჩემი საქმე - ეს გახლდათ სამოთახიანი, პატარა ფართის ბინა, სადაც სხვა ჩემთვის აუცილებელ და საჭირო ნივთებთან ერთად არ მეტეოდა როიალი. ეს რას ნიშნავს ჩემთვის, ალბათ წარმოგიდგენია. მაგრამ ჩემმა მეგობარმა, ძალიან კარგმა არქიტექტორ-დიზაინერმა მარიკა ცაგარელმა მითხრა, შენ წადი, მე მივხედავ ყველაფერს და კომპიუტერში გაჩვენებო. დავუჯერე, დარჩა აქ და გარკვეული დროის შემდეგ ასეთ მდგომარეობაში დამახვედრა ბინა. ახლა მაქვს ერთი საძინებელი, მისაღები და სამზარეულო. ეს კი ჩემთვის სრულიად საკმარისია, იმიტომ, რომ ვცხოვრობ მარტო. რემონტთან დაკავშირებით ერთი კარგი ისტორია გამახსენდა: ამ კორპუსში ძირითადად შეძლებული ოჯახები ცხოვრობენ, მე ძალიან ჩვეულებრივი, ჩემი შესაძლებლობებიდან გამომდინარე, საშუალო დონის რემონტი გავაკეთე. უკვე აქ ვცხოვრობდი, როცა ჩემმა ერთ-ერთმა მეზობელმა დაიწყო სარემონტო სამუშაოები და საქმე ცოტა უცნაურ „პრარაბს“ ჩააბარა, რაღაცნაირი, „არტპრარაბი“ იყო (იცინის). ერთ დღეს ამ „არტპრარაბმა“ მითხრა, ძალიან მაინტერესებს თქვენი სახლი და თუ შეიძლება, დავათვალიერებო. რა თქმა უნდა, შემოვიყვანე. მოიარა, დაათვალიერა და ბოლოს მეუბნება, - კი, კარგია, არტბინაა, ოღონდ იაფიანიო (იცინის). მერე შემიყვანა იმ სახლში, რომელსაც აკეთებდა და მივხვდი, რომ 3 წუთსაც ვერ ვიცხოვრებდი იმ ძვირად ღირებულ ბინაში. ვთვლი, რომ სახლი მცხოვრების შინაგან სამყაროს გამოხატავს და გაჩვენებს. მაქსიმალურად ვეცადე, ის მუხტი, აურა, სიმყუდროვე და გარემო, რაც სოლოლაკში მქონდა, აქ გადმომეტანა და ალბათ ამიტომაც ჩემი მეგობრები ამბობენ ხოლმე, მარინამ სოლოლაკის შემცირებული ვარიანტი გააკეთაო. დოი კი ამ სახლს სოლოლაკის მოკლე შინაარსს ეძახის (იღიმის). მინდოდა, ყოფილიყო ის შეგრძნება, რომ მარინა სადღაც კი არ წავიდა, ისევ თავის სივრცესა და გარემოშია, მგონი გამომივიდა (იღიმის).
მისაღები რამდენიმე სივრცედაა გაყოფილი, რბილ სამეულს და პატარა მაგიდას ულამაზესი მზესუმზირები ამშვენებს, თანამედროვე ინტერიერში გადანაწილებული „მრავლის მომსწრე“ ნივთები მათ შესახებ ისტორიების მოსმენის სურვილს აღმიძრავს.
- არ მიყვარს ცივი სახლები, საიდანაც ვერ გაიგებ, ვინ ხარ. მაგალითად, შეიძლება ჭიქამ აგრძნობინოს შემომსვლელს, რომ შენ რაღაც მნიშვნელოვანი ისტორია მოგყვება. ალბათ ამიტომ არ მომწონს ძალიან თანამედროვე და ზედმეტად უტრირებული ნივთები, მაინც სხვა თაობის ადამიანი ვარ. ნივთმა თვითონ უნდა „დამიძახოს“, რაღაც ჩემეული უნდა დავინახო მასში, რომ შევიძინო. კუთხე, სადაც „გორკა“ და სკამი დგას, ჩემთვის მეტად ძვირფასია, აღარაფერს ვამბობ როიალზე, რომელიც უმნიშვნელოვანესი რამაა ჩემს ცხოვრებაში. ყველაზე ძალიან სწორედ როიალის გადმოტანის საკითხზე ვღელავდი, ლიფტში არ შემოეტია და ნაწილ-ნაწილ ფეხით ამოიტანეს. არსებობს რამდენიმე ნივთი, რომლებიც გამორჩეულად მიყვარს და შეიძლება ითქვას, მათზე მიბმული ვარ, დანარჩენი კი უნდა იყოს მოხერხებული, კომფორტული და კარგად ვგრძნობდე მისი მოხმარებისას თავს.
ამ “გორკაში” ბევრ ჩემთვის საყვარელ ნივთთან ერთად, არის კუზნეცოვის ჭიქები, ბებიაჩემის, დედაჩემისეული ჭურჭელი. ეს ისეთი რაღაცებია, რაც თუ არ მოგდგამს, მერე ვერ შეიძენ და შეიძლება მის მნიშვნელობასაც ვერ მიხვდე. ჩემმა შვილიშვილებმა ერთი რამ კარგად იციან, „გორკას“ არ უნდა მიეკარონ.
იქვე, ერთმანეთის გვერდიგვერდ სამი კომპოზიცია კიდია:
- გაგიკვირდება, რომ გეტყვი, ეს რა არის - უძველესი ბალიშის პირებია, უწინ ასეთები იყო, მე ძალიან მომწონდა, ჩავსვი ჩარჩოში და ასეთი გამოვიდა..
მისაღების ერთ ნაწილში ფარდაგჩამოფარებულ კედელთან ტახტი დგას, რომელზეც ჩვენმა რესპონდენტმა გვითხრა:
- ამ ტახტზე ბევრი გენიოსია გაზრდილი, ჯერ წამოგორებით და მერე როიალთან მისვლით. ფარდაგის გვერდით პატარა, მაგრამ უძველესი ქისა კიდია: - ჩარჩოში ვერაფრით ჩავსვი, არ გამოვიდა, მინდოდა სადმე დამეკიდა და აქ მივუჩინე ადგილი. ეს კუთხე განსაკუთრებით მიყვარს. როიალთან რომ სილამაზე კიდია, ჩემს ახლობელს თავის დროზე ფარაჯანოვმა აჩუქა, მან კი მე მისახსოვრა. ესაა ჩარჩოში ჩასმული ნაჭერი, თითქოს არაფერია, მაგრამ ძალიან კარგი გადაწყვეტაა, ორიგინალური და ლამაზია. ფარაჯანოვი სხვანაირად ხედავდა ყველაფერს.
სახლს თვალს გადაავლებთ თუ არა, მიხვდებით, რომ დიასახლისისთვის პრიორიტეტული სიმყუდროვე და კომფორტია. თითოეულ ოთახს რამდენიმე ორიგინალური ფორმის სანათი ამშვენებს.
- სანათები ქმნიან სიმყუდროვეს, შეგიძლია მათი განათებით კარგად „ითამაშო“, გაანათო იქ, სადაც შენ გინდა, მიყვარს და თითქმის ყველგან დავდგი.
მისაღებსა და ჰოლში მასპინძლის მიერ სხვადასხვა ნივთით შექმნილ კომპოზიციებს შეხვდებით, მაგალითად, სკივრების კუთხეს, რომელიც ფერებში შეხამებული სანათითა და სუვენირებითაა გაფორმებული, აქვეა ქალბატონი მარინას ფოტო შვილიშვილთან ერთად, რომელსაც გვერდს ეკა მამალაძის ნაჩუქარი სუვენირი უმშვენებს...
ჰოლში ჩაშენებულ კარადაში წიგნებთან ერთად ჩვენი რესპონდენტის პრიზებს და ჯილდოებს ნახავთ, მათ შორისაა ოქროს სიდი და ლუჩანო პავაროტის მიერ ნაჩუქარი და ხელმოწერილი დისკი.
აქვეა გამჭოლი სამზარეულო, რომელსაც ორი შესასვლელი აქვს, ერთი - ჰოლიდან, მეორე - მისაღებიდან.
- სოლოლაკის სახლში ძალიან დიდი სამზარულო მქონდა, რომელიც აივანზე გადიოდა, ძალიან მიყვარდა იქ ფუსფუსი. საჭმელების კეთება კარგად მეხერხებოდა და ჩემთვის არანაირი პრობლემა არ იყო დიდი სუფრების გაშლა, შემეძლო ჰოპ და უცებ გამეშალა დიდი სუფრა. წარმოიდგინე, ცხოვრების ასეთი წესის, მუდმივი ხალხმრავლობის შემდეგ, გადმოვდივარ მარტო და უკვე ვეღარ ვიგებ, რატომ გავაკეთო საჭმელი (იცინის). კი ბატონო, გავაკეთებ, მაგრამ აქ შენს გემოზე რომ ვერ მიტრიალ-მოტრიალდები, უკვე აღარ გინდა არაფრის კეთება, ამიტომ ჩემი მეგობრები გაფრთხილებული მყავს - გშიათ, მოიყოლეთ მზა და მიირთვით. მოდიხართ? მოიტანეთ (იცინის). აქაურობისთვის ვიყიდე პატარა ქვაბები, პატარა ჯამები, ყველაფერი სამზარეულოს ზომის შესაბამისი, მაგრამ ვერ გავიგე, ერთ კაცზე როგორ უნდა გაკეთდეს საჭმელი. ვერ მივეჩვიე, რამდენი მარილი, რამდენი სანელებელი უნდა ვუქნა ამ პატარა ულუფას, ვეღარ ვიგებ, არ გამომდის... ამიტომ მივდივარ, ვყიდულობ, საჭიროების შემთხვევაში მხოლოდ ვაცხელებ და მივირთმევ, თურმე ასეც კარგი ყოფილა.
საძინებელი რეტრო სტილშია გადაწყვეტილი, საწოლის გვერდით ლამაზი ტუმბო და კარადა დგას. კედელს კომპოზიცია ამშვენებს.
- აი, რასაც საწოლის თავზე ხედავთ, ესაა რომელიღაც ქვეყანაში, ძველმანების ბაზრობაზე ნაყიდი თავშალი, კაპიკები ღირდა. რომ დავინახე, მომეწონა და წამოვიღე. ჩავსვი ჩარჩოში და დავკიდე, ვფიქრობ, ძალიან მოუხდა აქაურობას.
საძინებელს ეტყობა, რომ აქ მანდილოსანი ცხოვრობს, ტუმბო სამკაულებითაა დახუნძლული.
- ეს ტუმბო კორეულია, სადღაც გადავაწყდი და ვიყიდე. იატაკის ხალიჩა კი ძალიან ძველია. ტუმბოს თავზე რომ კომპოზიციაა, ის ჩემი შვილის მეგობარმა ნენსი წიკლაურმა, სკოლას რომ ამთავრებდნენ, მაშინ გამიკეთა და მაჩუქა. იქაც საწოლთან მეკიდა, არც აქ დავარღვიე ეს ტრადიცია, მამშვიდებს, მაწყნარებს.
საძინებლის გვერდით მშვიდ ფერებში გადაწყვეტილი აბაზანაა, რომელიც ყვავილებითა და შესაბამისი სუვენირებითაა გაფორმებული. სახლში დიასახლისის გემოვნება და ფანტაზია უდავოდ იგრძნობა.
როგორც უკვე გითხარით, ქალბატონი მარინას კორპუსი ვერეს ხეობას გადაჰყურებს, მეტიც, 13 ივნისს, სტიქიის ამსახველი კადრები პირველად სწორედ ამ კორპუსიდან გადაიღო და გაავრცელა დიდი რამაზ ჩხკივაძის შვილიშვილმა, რამაზიკომ. ეს დღე ჩვენც გავიხსენეთ.
- საშინელება ხდებოდა 13 ივნისს, რამაზიკო მირეკავდა, მარინა, მარტო ხომ არ ხარ? ხომ არ გეშინია? “კურიერის” რედაქტორთან პირდაპირი კავშირი მქონდა, ტელეფონი არ გამიგდია ხელიდან, სიტყვით ვერ ახსნი, ისეთი საშინელება მოხდა.
ქალბატონ მარინას ერთი შვილი და 4 შვილიშვილი ჰყავს: ერთი ბიჭი და სამი გოგო.
- არ ვარ ცუდი ბებია (იცინის) და კარგი სიდედრი ვარ, არადა ყველას ეგონა, რომ ოოოჰ, მარინა არ იქნებოდა ასეთი, მაგრამ ასე არაა. შვილიშვილებთან მეგობრული ურთიერთობა მაქვს. კონცერტებზე ერთად დავდივართ, უცხოეთშიც ერთად მივემგზავრებით ხოლმე. მილანში ვიყავით ანიტას კონცერტზე, ბავშვებმა “ლა სკალა” ნახეს, ეს ცოტა არაა, დამყავს ყველა კონცერტზე, ვაწვდი ინფორმაციას - რა არის კარგი და რა - ცუდი. ვერ ვიტყვი რომელიმეზე, რომ განსაკუთრებული მუსიკალური ნიჭი აქვს. არ მესმის იმ ხალხის, ვისაც მხოლოდ იმიტომ ჰგონია, რომ მისი შვილი თუ შვილიშვილი კარგად მღერის, რადგან თავადაც მუსიკოსია. მე ასეთები არ მჭირს. პატარას ნამდვილად კარგი სმენა აქვს და ვნახოთ. ერთი, რაც ზუსტად ვიცი, კარგი მსმენელები იქნებიან, ვაზიარებთ ოპერასაც, კლასიკასაც, ნაკლებად ვცდილობ, შეეხონ პოპს. მერე თვითონაც ეყოფათ. სამაგიეროდ, “გრემის” დაჯილდოებას ვუყურებ მათთან ერთად და ამ შემთხვევაში უკვე მათ ვეკითხები, რა მოსწონთ, რა - არა. საერთოდ ყოველთვის მაინტერესებს ახალგაზრდების აზრი და ხედვა. კარგი თაობა მოდის, გაგიჟებული ვარ, ისეთი კარგები არიან. არავითარ შემთხვევაში არ ვიტყვი, რომ ჩვენ ვჯობდით, ათი ათასჯერ ჩვენზე უკეთესები არიან - მეტად ინფორმირებულები და თავისუფლები, არ არიან დოგმებში მოქცეული. ეს დოგმები და ჩარჩოები მაგიჟებს. პროგრესის მომხრე ვარ, მინდა, ყველა წავიდეს, ისწავლოს უცხოეთში, მიიღონ განათლება და ასე ნასწავლები დაბრუნდნენ უკან და ძლიერებმა გააგრძელონ ცხოვრება.
ციცი ომანიძე
_yda-1.jpg)
კომენტარები