ამჯერად კაილი და კორტნი კარდაშიანებზე გვექნება საუბარი.

კაილი ჯენერის ინტერიერში ვეღარ ნახავთ პროვოკაციებს. აქ შეგხვდებათ სუფთა პალიტრა, მომრგვალებული ავეჯი, ნეიტრალური შუქი, მსუბუქი ტექსტურები. ინტერიერი შეიძლება დაახასიათოთ ერთი ფრაზით - "ყველაფერი კარგადაა, სახლში ვარ".



ეს ის ვარდისფერთმიანი, ექსცენტრიული კაილი არ არის, რომელიც გვახსოვს. აქ ზრდასრული ქალი ცხოვრობს. ახალგაზრდა დედა, ბიზნესვუმენი, უზარმაზარი მედიაიმპერიის ნაწილი - და ამავდროულად ადამიანი, რომელმაც იცის, როგორ მოუაროს საკუთარ თავს და მის გარშემო არსებულ სივრცეს.
ამ სახლში ყველაფერი ბალანსზეა დამოკიდებულიმ ბალანსზე პირადსა და საზოგადოებრივს შორის, ბალანსზე ვიზუალურ ესთეტიკასა და ფიზიკურ კომფორტს შორის. ეს არის ინტერიერი, სადაც ყავა მშვიდ სამზარეულოში იხარშება და არა პროჟექტორების ქვეშ. სადაც დიასახლისს შეუძლია იყოს საღამურით და მაინც თავი ჟურნალის გარეკანზე იგრძნოს. არა იმიტომ, რომ ყველაფერი იდეალურია, არამედ იმიტომ, რომ ყველაფერი მისია.

შთამბეჭდავია ექსტერიერისა და ინტერიერის ჰარმონია. სივრცეები ერთმანეთში ერთიანდება და იმეორებს მოტივებს: ფასადის შავი აქცენტები სამზარეულოს დეკორაციაში ბრუნდება, ავეჯის გამარტივებული ფორმები აუზში ექოსავით ისმის. ყველაფერი ურთიერთდაკავშირებულია და მუშაობს როგორც ერთიანი, მშვიდი სისტემა.

კაილის ინტერიერი არის არა რაღაცის დემონსტრირება, არამედ ცხოვრებისეული სცენარია. ის არ გამოხატავს ერთ სტილს, ის ქმნის ფონს, რომელშიც შეიძლება ცხოვრება, მუშაობა და რომლის შეცვლაც შესაძლებელი. საქმე ეხება "პრიალა შოუს" უარყოფას. აქ არ ყვირიან სტატუსზე, არამედ ცდილობენ აბსოლუტური მშვიდობის ზონის შექმნას.


კორტნი კარდაშიანი აღარაფერს ამტკიცებს
აქ ბევრი სინათლეა, ქაოსი კი თითქმის არ არის. სივრცე სტატუსს არ გამოხატავს. სახლშიც იგივე მცენარეები იზრდება, რაც გარეთ, მინა სიმწვანეს ირეკლავს - ინტერიერსა და ბუნებას შორის საზღვრები წაშლილია. სახლი თითქოს პეიზაჟში იშლება. და ეს იშვიათი მთლიანობაა. აქ პრაქტიკულობას არ მისდევენ; აქ აფასებენ სილამაზეს და სიმსუბუქეს.

ამ ზრდასრული შეზღუდვის ფონზე განსაკუთრებით შესამჩნევია ბავშვთა ოთახები. ეს თითქოს სულ სხვა სამყაროა: ხის სახლები, მარტივი ფორმები, ცოტა გულუბრყვილო. ზოგისთვის ეს "მოდიდან გასულია", ზოგისთვის კი საკმარისად მისღები. ეს არის სივრცე, სადაც ბავშვებს შეუძლიათ იყვნენ ბავშვები და არა პორტფოლიოს ნაწილები.


კორტნი არ კამათობს და არ ატარებს ექსპერიმენტებს. ის არ თამაშობს ინტერიერით - ის მასში ცხოვრობს და შინაგან რიტმს ეყრდნობა. დებთან შედარებით, მისი სახლი ყველაზე ჩუმია. მაგრამ შესაძლოა, სწორედ ეს არის მისი ძლიერი მხარე: ის არ ცდილობს რაიმეს თქმას ან დამტკიცებას.