ცნო­ბილ დი­ზა­ი­ნერს თათა ვარ­და­ნაშ­ვილს ბოლო რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, რიგი მი­ზე­ზე­ბის გამო შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბა­ში ტაიმ-აუტი აქვს აღე­ბუ­ლი. ამ­ჯე­რად მას­თან სა­მე­ურ­ნე გა­მოც­დი­ლე­ბა­სა და სო­ფელ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე ვი­სა­უბ­რებთ. თბი­ლის­ში და­ბა­დე­ბულ­სა და გაზ­რდილ თა­თას მე­ურ­ნე­ო­ბის კუ­თხით არც ისე მცი­რე გა­მოც­დი­ლე­ბა აქვს. ჰყავს თხე­ბი, უვ­ლის ვე­ნახს, აყე­ნებს ღვი­ნოს და უზო­მოდ უყ­ვარს მა­მა­პა­პი­სე­უ­ლი სო­ე­ფე­ლი არ­თა­ნა. ეს ყვე­ლა­ფე­რი კი მისი პაპა-ბე­ბი­ის იქ და­წყე­ბუ­ლი საქ­მის გაგ­რძე­ლე­ბაა...


- არა მარ­ტო მე ვარ თბი­ლის­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი და გაზ­რდი­ლი, დე­დის მხრი­დან მე­ცხრე და მა­მის მხრი­დან მეშ­ვი­დე თა­ო­ბის თბი­ლი­სე­ლი ვარ. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, სო­ფელ­თან მჭიდ­რო კავ­ში­რი ყო­ველ­თვის გვქონ­და. არც მა­მის მხა­რე და არც დე­დის, თა­ვის წარ­მო­მავ­ლო­ბას არ კარ­გავ­დნენ. მუდ­მი­ვად ინარ­ჩუ­ნებ­დნენ მა­მა­პა­პი­სე­ულ კარ-მი­და­მოს და სო­ფელ­თან კავ­შირს. ამი­ტომ ზა­ფხულ­ში ტრა­დი­ცი­უ­ლად ჯერ სა­გა­რე­ჯო­ში ჩავ­დი­ო­დით, სა­დაც დე­და­ჩე­მის დე­დას მა­მა­პა­პი­სე­უ­ლი კერა ჰქონ­და - უძ­ვე­ლე­სი რი­კუ­ლე­ბი­ა­ნი სახ­ლი. ბავ­შვო­ბა­ში იქ სა­ზა­ფხუ­ლო არ­და­დე­გე­ბის ნა­ხე­ვარს ვა­ტა­რებ­დი.

15 წლის რომ ვი­ყა­ვი, მა­მამ თე­ლა­ვის რა­ი­ონ­ში, თა­ვის სო­ფელ არ­თა­ნა­ში, სა­დაც პა­პას ძი­რძვე­ლი მიწა-წყა­ლია, ძვე­ლი სახ­ლი შე­ი­ძი­ნა. იქ სამ­კვიდ­რო მიწა გვაქვს. სახ­ლს რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია ჩა­უ­ტა­რა. მალე ბე­ბი­ას (მა­მის დედა) მე­ო­თხე სტა­დი­ის ავ­თვი­სე­ბი­ა­ნი სიმ­სივ­ნე აღ­მო­აჩ­ნდა, არა­ნა­ირ იმედს არ გვაძ­ლევ­დნენ, რომ გა­დარ­ჩე­ბო­და. 80-იანი წლე­ბი იყო და ექიმ ბე­ბი­ას ასე­ვე ექი­მებ­მა დარ­ჩე­ნი­ლი დრო­ის გა­ტა­რე­ბა, კრის­ტა­ლუ­რად სუფ­თა ჰა­ერ­ზე ურ­ჩი­ეს. მათი თქმით, რად­გან სამი დღის სი­ცო­ცხლე ჰქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი, გა­და­წყვი­ტა, მა­მა­ჩემს სო­ფელ­ში, სუფ­თა ჰა­ერ­ზე გა­და­ეყ­ვა­ნა. იქ პა­პას ნა­თე­სა­ვე­ბი ჰყავ­და. არ­თა­ნა მა­შინ საკ­მა­ოდ გა­მარ­თუ­ლი სო­ფე­ლი იყო, წყა­ლი ჰქონ­და და ნორ­მა­ლუ­რი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი პი­რო­ბე­ბი. მოკ­ლედ, 17 წლის რომ გავ­ხდი, იქ იყო უკვე გა­მარ­თუ­ლი სახ­ლი და ბე­ბი­ას ჰქონ­და კარ­გი მე­ურ­ნე­ო­ბა. ის გა­დარ­ჩა და იცო­ცხლა იმ­დენ ხანს, რომ დე­მეტ­რე გა­მაზ­რდე­ვი­ნა.

- რა ხდე­ბა ახლა არ­თა­ნა­ში, თქვენს მა­მულ­ში?

- სახ­ლს რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია ჩა­ვუ­ტა­რე, შე­ვი­ძი­ნე ჯი­ში­ა­ნი თხე­ბი და გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ო­ჯა­ხო მე­ურ­ნე­ო­ბა მო­მე­წყო. ვე­ნა­ხი გვაქვს და ბე­ბი­ის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ მას­თან კავ­ში­რი არ შეგ­ვი­წყვე­ტია. ვუვ­ლით, მოგ­ვყავს მო­სა­ვა­ლი, ნა­წილს ოჯა­ხის­თვის მო­ვიხ­მართ, ვწუ­რავ, სა­ერ­თოდ ღვი­ნოს ყო­ველ­თვის ვა­ყე­ნებ­დით. და­ნარ­ჩენ მო­სა­ვალს ქარ­ხა­ნა­ში ვა­ბა­რებ­დით. იმ თან­ხით კი სხვა­დას­ხვა ჯი­შის ყუ­რძენს ვა­მა­ტებ­დით. გვაქვს მა­რა­ნი, სა­დაც ძი­რძვე­ლი ქვევ­რე­ბია. მიწა 800 კვად­რა­ტუ­ლი მეტ­რია.

- მოკ­ლედ, თხე­ბი­თაც და­ინ­ტე­რეს­დი?

- კი, მაგ­რამ ამ­ჟა­მად ისი­ნი არ­თა­ნა­ში აღარ არი­ან. ალ­პუ­რი თხე­ბი, ზა­ნუ­რი და რუ­სუ­ლი ჯი­შე­ბია, რომ­ლებ­საც ლაქ­ტა­ცი­ის მა­ღა­ლი ხა­რის­ხის აქვთ. მინ­დო­და და კი­დევ მაქვს სურ­ვი­ლი, რომ მქონ­დეს დიდი მე­ურ­ნე­ო­ბა. არ­სე­ბობს თხის ჯიში, წა­ლენ­ჯი­ხუ­რი, რო­მე­ლიც ოდით­გან­ვე გა­მორ­ჩე­უ­ლია რძით. მისი ფორ­მუ­ლა გა­მოკ­ვლე­უ­ლია და ყვე­ლა­ზე ახლო დგას დე­დის რძეს­თან. მოკ­ლედ მყავს ასე­თი თხა, სა­ხე­ლად მოლი, რო­მე­ლიც წა­ლენ­ჯი­ხი­დან ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნე. ზა­ნურ თხას­თან მინ­და, შე­ვაჯ­ვა­რო ისე, რომ არ დავ­კარ­გო რძის ხა­რის­ხი. განაგრძეთ კითხვა და იხილეთ ინტერვიუ სრულად