ნი­ნო ჩაკ­ვე­ტა­ძე ის თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თ­ვე­ლი მხატ­ვა­რია, რომ­ლის სა­ხე­ლიც რა ხა­ნია გას­ც­და სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ფარ­გ­ლებს და ერთ-ერ­თი ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლია ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რ­ცე­შიც. დამ­თ­ვა­ლი­ე­რებ­ლის­თ­ვის მა­შინ­ვე მე­ტად ახ­ლო­ბე­ლი და სუ­ლის ნა­წი­ლი ხდე­ბა ეს სა­ოც­რად თბი­ლი და მრავ­ლის­მ­თ­ქ­მე­ლი ნა­ხა­ტე­ბი - დიდ­თ­ვა­ლე­ბა ბავ­შ­ვე­ბი, საყ­ვა­რე­ლი მო­ხუ­ცე­ბი, სევ­დი­ა­ნი ბუ­ე­ბი...

ვე­რა­ზე და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და. მა­თი სახ­ლის წინ ლეღ­ვის ხე იდ­გა, უყ­ვარ­და მას­ზე აძ­რო­მა. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ბავ­შ­ვო­ბის ხე და სა­კუ­თა­რი თა­ვი ტი­ლო­ზე "გა­და­ი­ტა­ნა", პორ­ტ­რეტს "ჩე­მი ხე" ჰქვია - ნა­ხატ­ზე შე­მოდ­გო­მაა, ხის ტოტ­ზე გო­გო­ნა ზის და გვერ­დით პა­ტა­რა ჩი­ტი მო­ბუ­ზუ­ლა...

წლე­ბის შემ­დეგ სახ­ლ­ში, სა­დაც

ბავ­შ­ვო­ბა გა­ა­ტა­რა, ერ­თი პა­ტა­რა ად­გი­ლი თა­ვი­სი გე­მოვ­ნე­ბით მო­აწყო - ეს ქალბატონ ნინოს მე­ო­რე სახ­ლია, გა­ლე­რეა, სა­დაც ყვე­ლა მი­სი ქმნი­ლე­ბაა შექ­მ­ნი­ლი. აქ ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თ­მა­ნეთს უხ­დე­ბა - ძვე­ლი და თა­ნა­მედ­რო­ვე ავე­ჯი ორ­გა­ნუ­ლად არის შერ­წყ­მუ­ლი. ვინ­ტა­ჟუ­რი სტი­ლი გა­ლე­რე­ის სტუ­მ­რე­ბის­თ­ვის იმ­დე­ნად ახ­ლო­ბე­ლია, რომ თა­ვი ში­ნა­ურ გა­რე­მო­ში, ან უფ­რო კონ­კ­რე­ტუ­ლად, სა­კუ­თარ სახ­ლ­ში ჰგო­ნი­ათ. ეს გა­რე­მო თით­ქოს შენს ბავ­შ­ვო­ბა­ში, წარ­სულ­ში გაბ­რუ­ნებს და სა­სი­ა­მოვ­ნო სით­ბო­თი გახ­სენ­დე­ბა ბე­ბია-ბა­ბუ­ის გვერ­დით გა­ტა­რე­ბუ­ლი დრო.

აქა­უ­რო­ბას ძა­ლი­ან უხ­დე­ბა ცოცხა­ლი და გამ­ხ­მა­რი ყვა­ვი­ლე­ბი. ყვა­ვი­ლებს მთე­ლი ზაფხუ­ლის გან­მავ­ლო­ბა­ში აგ­რო­ვებს, რომ შემ­დეგ ლარ­ნა­კებ­ში, თა­სებ­სა და ჩა­იდ­ნებ­ში გა­და­ა­ნა­წი­ლოს. უყ­ვარს, რო­გორც ყვა­ვი­ლე­ბის ხატ­ვა, ისე მათ­თ­ვის სუ­რა­თე­ბის გა­და­ღე­ბა - ყვა­ვი­ლე­ბის "ფო­ტო­სე­სი­ა" დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას ანი­ჭებს...

მშობ­ლე­ბი ყო­ველ­მ­ხ­რივ ხელს უწყობ­დ­ნენ. თით­ქოს თა­ვი­დან­ვე იცო­და, რომ მხატ­ვა­რი გახ­დე­ბო­და. ნი­კო­ლა­ძის სას­წავ­ლებ­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ სამ­ხატ­ვ­რო აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ა­ბა­რა და მას მე­რე ფუნ­ჯი ხე­ლი­დან აღარ გა­უგ­დია.

კედ­ლებ­ზეა გა­მო­ფე­ნი­ლი წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში შეგ­რო­ვე­ბუ­ლი ნა­მუ­შევ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც მხატ­ვარს არა­ვის­თ­ვის ეთ­მო­ბა. ზო­გი­ერ­თი მი­სი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის სა­კუთ­რე­ბაა, ზო­გიც პი­რა­დად მი­სია. რამ­დენ­ჯერ­მე შე­ე­ლია ნა­ხატს და მე­რე ძა­ლი­ან ინა­ნა. ამი­ტომ მას შემ­დეგ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ყუ­რადღე­ბით აკ­ვირ­დე­ბა თა­ვის ნა­ხა­ტებს, თუ გულ­თან ძა­ლი­ან ახ­ლო­საა, მა­შინ აუცი­ლებ­ლად უნ­და დარ­ჩეს და არ­სად "წა­ვი­დეს"...

ნი­ნო ჩაკ­ვე­ტა­ძის ნა­მუ­შევ­რე­ბი დამ­თ­ვა­ლი­ე­რე­ბელ­ში სხვა­დას­ხ­ვაგ­ვარ ემო­ცი­ა­სა და ერ­თ­გ­ვარ ნოს­ტალ­გი­ას აღ­ძ­რავს - სრუ­ლი­ად უცხო პერ­სო­ნა­ჟე­ბი თით­ქოს ძა­ლი­ან მშობ­ლი­უ­რია, შე­მოდ­გო­მა-ზამ­თ­რის ამ­სახ­ვე­ლი ნა­ხა­ტე­ბი­დან კი სა­ო­ცა­რი სით­ბო იღ­ვ­რე­ბა, ალ­ბათ ამას მხატ­ვ­რის მი­ერ შერ­ჩე­უ­ლი "მშვი­დი" და "ბუ­ნებ­რი­ვი" ფე­რე­ბი უწყობს ხელს და ყვე­ლა­სათ­ვის ნაც­ნო­ბი თე­მე­ბის სიხ­ში­რე, რო­მე­ლიც მარ­ტი­ვად, თუმ­ცა არა ბა­ნა­ლუ­რად აქვს გად­მო­ცე­მუ­ლი.

დიდ­თ­ვა­ლე­ბა პერ­სო­ნა­ჟე­ბის სა­ხე­ზე სევ­დას­თან ერ­თად სი­ხა­რუ­ლიც ჩანს. ზო­გი­ერ­თის თვალ­ში მოხ­ტუ­ნა­ვე ეშ­მა­კუ­ნებ­საც ხე­დავ და ზოგ­ჯერ ეს ფი­გუ­რე­ბი მფარ­ვე­ლი ან­გე­ლო­ზის სა­ხი­თაც გევ­ლი­ნე­ბი­ან. ბევრს სურ­და, მხატ­ვარ-ილუს­ტ­რა­ტორ ნი­ნო ჩაკ­ვე­ტა­ძის ნა­ხა­ტე­ბი­ა­ნი სა­მო­სი ან ჩან­თა ჰქო­ნო­და, ამი­ტომ ამა­ზეც და­ფიქ­რ­და და დღეს მი­სი ნა­მუ­შევ­რე­ბით დაპ­რინ­ტუ­ლი მა­ი­სუ­რე­ბი­თა და ნაჭ­რის ხელ­ჩან­თე­ბით ქუ­ჩა­შიც გხვდე­ბი­ან...

ინ­ტერ­ნე­ტის "გა­აქ­ტი­უ­რე­ბის" შემ­დეგ მი­სი შე­მოქ­მე­დე­ბა კი­დევ უფ­რო პო­პუ­ლა­რუ­ლი და ხელ­მი­საწ­ვ­დო­მი გახ­და ყვე­ლას­თ­ვის. მხატ­ვარს სწე­რენ სხვა­დას­ხ­ვა ქა­ლა­ქი­დან. სხვა­დას­ხ­ვა ენა­ზე მო­სულ წე­რი­ლებს შო­რის არა­ბუ­ლი­ცაა. თარ­გ­მ­ნის, აინ­ტე­რე­სებს, რას სწე­რენ. ყო­ველ­თ­ვის ის­მენს ხალ­ხის აზრს, რო­მე­ლიც, თა­მა­მად შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, მუ­დამ და­დე­ბი­თია...

- ყო­ველ­დღი­უ­რად ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ათ­ვა­ლი­ე­რებს ჩემს ნა­ხა­ტებს. გა­მო­ფე­ნა ყო­ველ­თ­ვის არ იმარ­თე­ბა, შეძ­ლე­ბა წე­ლი­წად­ში ან ორ წე­ლი­წად­ში ერ­თხელ ჰქონ­დეს ადა­მი­ანს ერ­თად თავ­მოყ­რი­ლი ნა­ხა­ტე­ბის ხილ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბა, ამი­ტომ გა­დავ­წყ­ვი­ტე, პა­ტა­რა კუთხე მო­მეწყო. ვფიქ­რობ­დი, გა­ა­მარ­თ­ლებ­და და არც შევ­მ­ც­დარ­ვარ. ეს გა­ლე­რეა მა­ი­სის და­საწყი­სი­დან არ­სე­ბობს და ახ­ლა აქ მო­დი­ან დამ­თ­ვა­ლი­ე­რებ­ლე­ბი.

სახ­ლ­ში ვმუ­შა­ობ. ეს ბევ­რად მო­სა­ხერ­ხე­ბე­ლია ჩემ­თ­ვის, რად­გან დროს ოჯახ­საც ვუთ­მობ. მთა­ვა­რია, პირ­ველ ეტაპ­ზე ხე­ლი არა­ფერ­მა შე­მი­შა­ლოს, ჩა­ნა­ფიქ­რის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა და­ვიწყო და მე­რე შეწყ­ვე­ტა, გას­ვ­ლა-გა­მოს­ვ­ლა, ტე­ლე­ფონ­ზე სა­უ­ბა­რი ან სხვა რამ, ხელს აღარ მიშ­ლის. ვცდი­ლობ, სამ­ზა­რე­უ­ლომ დი­დი დრო არ წა­მარ­თ­ვას. თან თა­ნა­მედ­რო­ვე ბავ­შ­ვებს დი­დად არ უყ­ვართ სა­დი­ლე­ბი, ყვე­ლა­ფერს იწუ­ნე­ბენ, ამი­ტომ მარ­ტი­ვად ვაგ­ვა­რებ ამ სა­კითხს (ი­ღი­მის). ძი­რი­თა­დად გვი­ან ღა­მით ვმუ­შა­ობ და ამი­ტომ გა­დავ­წყ­ვი­ტე, სახ­ლ­ში ვხა­ტო, თუმ­ცა, ყო­ველ­დღი­უ­რად მოვ­დი­ვარ გა­ლე­რე­ა­ში და მე­რე აქე­დან წას­ვ­ლა აღარ მინ­და (ი­ღი­მის).

- კედ­ლებ­ზე გა­მო­ფე­ნი­ლი ნა­ხა­ტე­ბი სხვა­დას­ხ­ვა წელს არის შექ­მ­ნი­ლი. ერთ-ერთ ნა­ხატ­ზე გა­ვა­მახ­ვი­ლებ ყუ­რადღე­ბას. ხან­დაზ­მუ­ლი წყვი­ლი გა­და­სას­ვ­ლელ­თან დგას და იქ­ვეა მი­თი­თე­ბუ­ლი მი­სა­მარ­თი "ბარ­ნო­ვის ქუ­ჩა #43". ეს კონ­კ­რე­ტუ­ლი ად­გი­ლი და ადა­მი­ა­ნე­ბია?
- დი­ახ, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, მათ არ ვიც­ნობ. ნა­ხატ­ზე ასე­ვე მი­თი­თე­ბუ­ლია თა­რი­ღი 2014 წლის 14 დე­კემ­ბე­რი, ანუ რო­ცა ისი­ნი ვნა­ხე. მან­ქა­ნი­დან შევ­ნიშ­ნე, 53-ე სკო­ლას­თან იდ­გ­ნენ და ალ­ბათ ტრან­ს­პორტს ელოდ­ნენ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ეს ვიწ­რო ქუ­ჩაა და დიდ­ხანს ვერ შე­ყოვ­ნ­დე­ბი, მაგ­რამ მა­ლე­ვე ვი­ნა­ნეთ, რომ არ გავ­ჩერ­დით და წაყ­ვა­ნა არ შევ­თა­ვა­ზეთ. იმა­ვე სა­ღა­მოს შე­ვუ­დე­ქი ამ ნა­ხა­ტის ხატ­ვას.

სტუმ­რებს მი­სა­ღებ ოთახ­ში იღებს. ან­ტიკ­ვა­რულ მა­ღა­ზი­ა­ში შე­ძე­ნი­ლი "ბუ­ფე­ტი" რეს­ტავ­რა­ტო­რებს გა­ნა­ახ­ლე­ბი­ნა, ასე­ვე - მა­გი­და და სკა­მე­ბი. დე­ი­დის სახ­ლი­დან წა­მო­ღე­ბუ­ლი ტუმ­ბა მწვა­ნე-ზურ­მუხ­ტის­ფ­რად შე­ა­ღე­ბი­ნა. მას­ზე ექიმ-მე­თო­ჯი­ნე ნა­ნა ყა­უ­ლაშ­ვი­ლის მი­ერ დამ­ზა­დე­ბუ­ლი ზარ­დახ­შა დევს. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, რომ აქ ახა­ლი მხო­ლოდ სა­ვარ­ძ­ლე­ბი, პა­ტა­რა მა­გი­და და სარ­კეა, თუმ­ცა ისი­ნიც ძვე­ლე­ბურ სტილ­შია გა­დაწყ­ვე­ტი­ლი. სამ­ზა­რე­უ­ლოს კა­რა­დაც თა­ნა­მედ­რო­ვეა, თუმ­ცა ვინ­ტა­ჟის სტი­ლის. იქ ერ­თი, ბე­ბი­ის ნა­ქო­ნი, ხე­ლით მო­ხა­ტუ­ლი ჭი­ქა დევს, რკი­ნის ჩა­ი­და­ნიც სო­ფელ ტა­შის­კა­რი­დან ჩა­მო­ი­ტა­ნა და ეს ნივ­თე­ბი, ბევრ სხვას­თან ერ­თად, ბავ­შ­ვო­ბას აგო­ნებს... დე­რე­ფან­ში ორი სა­კი­დია, მხატ­ვ­რის ფან­ტა­ზი­ის წყა­ლო­ბით სა­ხეც­ვ­ლი­ლი.

- სა­კიდ­ზე სა­მი მცი­რე ზო­მის სარ­კე იყო ჩა­მონ­ტა­ჟე­ბუ­ლი. ამ სა­ხი­თაც მო­მე­წო­ნა, მაგ­რამ შე­ძე­ნის­თა­ნა­ვე გა­დავ­წყ­ვი­ტე, რომ თი­თო-თი­თო სარ­კე ამო­მე­ღო და მათ მა­გივ­რად ნა­ხა­ტე­ბი ჩა­მეს­ვა. ამ­გ­ვა­რად სა­კი­დე­ბი უფ­რო ორი­გი­ნა­ლუ­რი და მხატ­ვ­რის სახ­ლის შე­სა­ბა­მი­სი გა­მო­ვი­და.

ოთახ­ში კე­დელ­ზე ასე­ვე თვალ­ში მოგ­ხ­ვ­დე­ბათ გა­ლი­ის ფორ­მის ორი სა­კი­დი - ერ­თი პა­ტა­რა, მე­ო­რე კი შე­და­რე­ბით მოზ­რ­დი­ლი. ერ­თი თა­ვად შე­ი­ძი­ნა, მე­ო­რე აჩუ­ქეს. მათ­ზე ნი­ნოს ნა­ხა­ტე­ბის მი­ხედ­ვით შექ­მ­ნი­ლი მი­სა­ლო­ცი ბა­რა­თე­ბი სარ­ჭე­ბი­თაა და­მაგ­რე­ბუ­ლი.

მხატ­ვ­რის კი­დევ ერ­თი გა­ტა­ცე­ბა მაქ­მა­ნე­ბია. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, კო­ლექ­ცი­ო­ნე­რია. ზარ­დახ­შა­ში აწყ­ვია რო­გორც ძვე­ლი, ხე­ლით ნა­ქარ­გი მაქ­მა­ნე­ბი, ისე თა­ნა­მედ­რო­ვე, ქარ­ხ­ნუ­ლი წე­სით დამ­ზა­დე­ბუ­ლი. მაქ­მა­ნე­ბით მხო­ლოდ სუფ­რას და ბა­ლი­შის­პირს კი არა, ნა­ხა­ტებ­საც აფორ­მებს.

- ზარ­დახ­შა, რო­მელ­შიც მაქ­მა­ნე­ბი აწყ­ვია, წლე­ბის წინ მშრალ ხიდ­ზე შე­ვი­ძი­ნე. მაქ­მა­ნებს ხში­რად ემა­ტე­ბა ახალ-ახა­ლი. ირ­გ­ვ­ლივ ყვე­ლამ იცის, რომ მიყ­ვარს, მე­გობ­რე­ბიც მჩუქ­ნი­ან და თა­ვა­დაც ვი­ძენ. თუმ­ცა, აქ ყვე­ლა არ არის, მაქ­მა­ნე­ბით სავ­სე ერ­თი დი­დი სკივ­რი ში­ნაც მაქვს.

- აქ ორი ბა­ლი­შის­პი­რია მაქ­მა­ნით გა­ფორ­მე­ბუ­ლი...
- დი­ახ, პირ­ვე­ლად მაქ­მა­ნი ჩემს ნა­ხა­ტებ­თან გა­მო­ვი­ყე­ნე. ერ­თხანს ან­გე­ლო­ზებს ვხა­ტავ­დი - რომ­ლე­ბიც მაქ­მა­ნებ­ში იყო მოქ­ცე­უ­ლი.

- თქვე­ნი ოთა­ხის­თ­ვის ჭურ­ჭე­ლი რო­გორ შეგ­როვ­და?
- და­ახ­ლო­ე­ბით სა­მი წე­ლია, რაც ჩა­იდ­ნებს ვაგ­რო­ვებ. ძვე­ლი ფა­ი­ფუ­რის ჭურ­ჭე­ლი ყო­ველ­თ­ვის მომ­წონ­და, სახ­ლ­შიც მქონ­და. ერ­თხელ ფი­რუ­ზის­ფე­რი ჩა­ი­და­ნი შე­ვი­ძი­ნე და მას შემ­დეგ მივ­ხ­ვ­დი, რომ ეს ნივ­თე­ბი უნ­და შე­მეგ­რო­ვე­ბი­ნა. მშრა­ლი ხი­დის გარ­და, არის ძვე­ლი ნივ­თე­ბის მა­ღა­ზი­ე­ბიც, სა­დაც დავ­დი­ვარ და თა­ვად ვარ­ჩევ ამ­გ­ვარ "ნი­მუ­შებს". მჩუქ­ნი­ან კი­დეც. დღეს­დღე­ო­ბით ალ­ბათ 50-მდე ჩა­ი­და­ნი მექ­ნე­ბა.

აქ­ვეა საკ­მა­ოდ ძვე­ლი მი­ნი­ა­ტი­უ­რუ­ლი სერ­ვი­ზიც, რო­მე­ლიც ახ­ლო­ბელ­მა მა­ჩუ­ქა, შენ სხვა­ზე მე­ტად და­ა­ფა­სებ და გა­უფ­რ­თხილ­დე­ბიო.

- აქ­ვე დგას სა­მო­ვა­რი...
- ეს ნი­კო­ლო­ზის დრო­ინ­დე­ლი ნივ­თია, რო­მე­ლიც 15 წლის ასაკ­ში ბი­ძა­ჩემ­მა მა­ჩუ­ქა. იმ წელს იაკობ ნი­კო­ლა­ძის სა­ხე­ლო­ბის სამ­ხატ­ვ­რო სას­წავ­ლებ­ლის მოს­წავ­ლე გავ­ხ­დი. ბი­ძა­ჩემ­მა მო­მი­ტა­ნა სა­მო­ვა­რი და მითხ­რა, მხატ­ვა­რი ხარ და მას ყვე­ლა­ზე კარ­გად შენ გა­მო­ი­ყე­ნე­ბო. ეს სა­ჩუ­ქა­რი მა­შინ­ვე და­ვა­ფა­სე, იმ ზაფხულს დავ­ჯე­ქი და ნა­ტი­ურ­მორ­ტი დავ­ხა­ტე, სა­დაც სა­მო­ვა­რიც იყო.

- ყვა­ვი­ლე­ბი რომ გიყ­ვართ, ეს ნა­თე­ლია, სა­კიდ­ზე მცი­რე ზო­მის ყვა­ვი­ლე­ბი­ა­ნი კა­ბის გუ­ლის­ჯი­ბე­შიც კი ყვა­ვი­ლე­ბი აწყ­ვია...
- ეს შრო­შა­ნია. თეთ­რია და ლა­მა­ზად ხმე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა კა­ბას, ის ჩემს უმ­ც­როს შვილს ეც­ვა ნათ­ლო­ბი­სას. ბავ­შ­ვე­ბი რომ იზ­რ­დე­ბი­ან, და­პა­ტა­რა­ვე­ბულ ტან­საც­მელს გავ­ცემთ ხოლ­მე, მეც ასე ვიქ­ცე­ვი, მაგ­რამ ჩე­მი გო­გო­ნე­ბის რამ­დე­ნი­მე კა­ბა შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს. ესეც ერთ-ერ­თი მათ­გა­ნია. კა­ბა ვინ­ტა­ჟუ­რი სტი­ლი­საა და ვფიქ­რობ, მო­უხ­და ინ­ტე­რი­ერს.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, ვინ­ტა­ჟი ის სტი­ლია, რო­მე­ლიც თქვენ­თან ახ­ლო­საა, თუ ნა­ხა­ტებს უხ­დე­ბა?
- ვფიქ­რობ, მხო­ლოდ სა­და კედ­ლე­ბი და ჩე­მი ნა­ხა­ტე­ბი არ იქ­ნე­ბო­და საკ­მა­რი­სი იმ გა­რე­მოს შე­საქ­მ­ნე­ლად, რაც მინ­დო­და, ამი­ტომ ვინ­ტა­ჟის სტი­ლის ინ­ტე­რი­ე­რი ყვე­ლა­ზე მე­ტად მო­ერ­გე­ბო­და რო­გორც გა­რე­მოს, ასე­ვე ჩემს ნა­ხა­ტებს. ამ სტილ­ში გა­მი­კე­თე­ბია ჩარ­ჩო ნა­ხა­ტის­თ­ვის და სარ­კის­თ­ვი­საც, მარ­გამ ეს თით­ზე ჩა­მო­სათ­ვ­ლე­ლი შემ­თხ­ვე­ვე­ბია, რად­გან ხატ­ვას დი­დი დრო მი­აქვს.

მინ­და, სე­ზო­ნე­ბის მი­ხედ­ვით ამ სივ­რ­ცე­ში თე­მა­ტუ­რი გა­მო­ფე­ნე­ბი მო­ვაწყო - ზამ­თ­რის სე­ზონ­ზე სა­შო­ბაო გა­მო­ფე­ნა, სა­გა­ზაფხუ­ლოდ კი­დევ სხვა წარ­მო­ვად­გი­ნო, რა­თა აქ მო­სულ სტუმ­რებს მუდ­მი­ვად დახ­ვ­დეთ სი­ახ­ლე­ე­ბი.

ანა კა­ლან­და­ძე